Ἀπὸ ἐπίγραμμα τοῦ Ἀδαίου Μακεδόνος
κθ΄
Ἀράδαν ἐδειπνούσαμε σὲ τάβλες μαρμαρένιες,
πίναμε καὶ γλυκὸ κρασὶν ’πὸ κοῦπες ἀσημένιες,
καὶ ὁ Πευκέστας ἔπινε ’πὸ κέρας ταύρου μέσα.
«Πευκέστα, γι’ ἀφηγήσου μας, κέρατο
πόθεν τό ’βρες;»
«Τὸ σκοτεινὸν ἐπέρναγα τὸ δάσος τοῦ Δοβήρου,
ταῦρο τηρῶ ν’ ἀπὸ μακριὰ καὶ τὸν κοντοζυγώνω,
κι’ ὁ ταῦρος στάθη πότορμος καὶ μ’ ἔφραξε τὸ δρόμον.
Δίνω τοῦ μαύρου μου βιτσιὰ κι’ εἰς τὸ θεργιὸν χυμάω,
κι’ ἡ λόγχη ν’ ἡ Παιονικὴ...»