The Prophets’ Paradise – Τὸ δοκίμι τῆς ἀγάπης

Τοῦ Ρόμπερτ Γουίλλιαμ Τσέημπερς

«Ἂν ἀληθεύῃ πὼς ἀγαπᾷς», εἶπεν ἡ Ἀγάπη, «τότε μὴν περιμένῃς πλέον. Δώρισέ της τοῦτα τὰ πετράδια ποὺ θὰ τὴν ἀτιμάσουν καὶ ὁμοίως θ’ ἀτιμάσουν ἐσένα στὸ ν’ ἀγαπᾷς μιὰν ἀτιμασμένη. Ἂν ἀληθεύῃ πὼς ἀγαπᾷς», εἶπεν ἡ Ἀγάπη, «τότε μὴν περιμένῃς πλέον».

     Ἐπῆρα τὰ πετράδια καὶ ἦρθα σ’ ἐκείνην, ὅμως τὰ ποδοπάτησε, κλαίγοντας μὲ λυγμούς: «Δίδαξέ με νὰ περιμένω – Σ’ ἀγαπῶ!»

     «Τότε περίμενε, ἂν ἀληθεύῃ», εἶπεν ἡ Ἀγάπη.

Τὸ φανάρι

Τὸ φανάρι

σλγ΄

Χλωμὸ φανάρι μ’ ἔμαθε, μὲς στὰ χειμέρια σκότη,

καθὼς τὸ φῶς θαμπόχυνε πρὸς τ’ ἄστρη ποὺ ἀχνοτρέμαν,

πὼς εἶν’ τὸ κάλλος δῶ στὴ γῆ μὲ τ’ οὐρανοῦ πλεγμένα

κι’ ὅποιου τὰ μάτια τὸ ἀκλουθοῦν θὰ βγοῦν στὸ καστροπόρτι.

Κι’ ὅπως θωρῶ τὴν ἑλικιὰ τῆς ποθοαγαπημένης,

πελάγη μάτια, χείλη αὐγές, κορμὶ λιόβρεχτος κῆπος,

μὲ φέγγει ὥσμε τὰ τρίσβαθα κι’ ἀνερωτιέμαι μήπως

τὸ καστροπόρτι ξαναβρῶ θείας ἐμμορφιᾶς χαμένης.

Ἀστροστὰν

Ἀστροστὰν

σλβ΄

Πύλη σιδεροξύλινη κι’ ἡ ἁψιδωτή της κόγχη·

βαρδιᾶνος στάθη, ἀπάγκιασε κι’ ὁλονυχτὶς ποὺ βρέχει,

τὰ λιθοδρόμια πάντερμα, μήτε σκιὰ τοῦ κλέφτη,

ἀνάβει τὸ τσιμπούκι του κι’ ἀπίθωσε τὴν λόγχη.

«Ἀλλόκοτο μὰ ἡ βροχή, ποὺ τ’ ἄστρ’ ἀπόψε κρύβει,

μὲ μάγια νεροκέντητα χύνει στὸ νοῦ ἀστροκόσμους,

φωτιᾶς μελίσσια ῥιγηλά, πυροὺς στὰ χάη θρόνους,

κι’ ἐκεῖθ’ ἀγείρει ἄλλες ζωὲς καὶ τὴν ἐδῶ μᾶς νίβει».

Στὸ πυργοκέλλι ὁ μάγος Δὰν

θωρεῖ στὴν σφαῖρα τὸ Ἀστροστάν,

κι’ ὁ δίκηος τοῦ χωριοῦ κριτὴς

καλπάζει στ’ ἄστρη μὲ χασίς.

Τὸ ῥόπτρο βαριοχτύπησε, τοὺς ῥεμβασμοὺς σκορπάει,

τοῦ περβολάρ’ ἡ ἅμαξα φαίνεται ἀπ’ τὸ πορτάκι.

«Καλὴν ἡμέρα» ὁ ἄνθρωπος, χλιμίντραε τ’ ἀλογάκι,

«Φρέσκια πραμμάτειαν ἔχω σας», κι’ ἡ πρώτη ἀχτῖδα σκάει.

Πλέει στὰ σανδύκια ὁ μάγος Δὰν

γεμᾶτος δῶρα τοῦ Ἀστροστάν,

τὸν μόσχο εὐφραίνετ’ ὁ κριτής,

κῦμα τῆς νοτερῆς αὐγῆς.