Τρίτη 26 Απριλίου 2016

The Witch



















Ποίημα τς Μαίρη λίζαμπεθ Κόλεριτζ

«Πολὺ καιρὸν ἐβάδισα πάνω στ’ ἀφρᾶτο χιόνι,
καὶ μήτε εἶμαι ψηλή, μήτε γερή.
Ἡ φορεσιά μου ἐμούσκεψε, τὰ δόντια μου ἐσφίξαν,
κι’ εἶχα πορεία τραχειὰ καὶ μακρυνή.
Στὰ πέρατα ἐπλανήθηκα τῆς γῆς τῆς καρποδότρας,
μὰ ἐδῶ γιὰ πρώτην ἔρχομαι φορά.
Ὤ, πέρνα με, ἀγκαλιά, ἀπὸ τὸ κατώφλι σου,
στῆς πόρτας σου ἄσε με τὴν μέσα τὴν μεριά!

Εἶναι ἀπάνθρωπος ἐχθρὸς τ’ ἀγέρι ποὺ θερίζει
κι’ ἀνάντια τῶν ῥιπῶν πῶς νὰ σταθῶ.
Τὰ χέρια μου ἐξύλιασαν κι’ εἶν’ βογγητὸ ἡ φωνή μου,
τὸ χεῖρον τοῦ θανάτου πειὰ ἀψηφῶ.
Εἶμαι ἀκόμα ἕνα μικρὸ κι’ ἀπάρθενο κορίτσι,
πονεῖτε ποδαράκια μου λευκά.
Ὤ, πέρνα με, ἀγκαλιά, ἀπὸ τὸ κατώφλι σου,
στῆς πόρτας σου ἄσε με τὴν μέσα τὴν μεριά!»

Εἶχε φωνὴ σὰν τὴν φωνὴ ποὺ ἔχουν οἱ γυναῖκες
ὡς ἱκετεύουν γιὰ τὸν πόθο τῆς καρδιᾶς.
Κι’ ἐπέρασεν – ἐπέρασεν – κι’ ἡ πηδηχτὴ πρὶν φλόγα 
βυθίστη, πέθανε, στὴν μέσι τῆς φωτιᾶς.
Στὴν στιά μου δὲν ξανάναψε ποτέ, στὸ παραγώνι,
ἀπ’ ὅταν διέσχισα τὸ πάτωμα γοργά,
νὰ τὴν περάσω, ἀγκαλιά, ἀπὸ τὸ κατώφλι μου
στῆς πόρτας μου τὴν μέσα τὴν μεριά.



Σάββατο 16 Απριλίου 2016

Τὸ ὅραμα τοῦ Σουβᾶρυς


Τὸ ὅραμα τοῦ Σουβᾶρυς 

ρξ΄

τον τρίτος πόλεμος το τρίτου το ηγάτου,
κάτεργα ἡ δύσι ρμάτωσεν κι’ νατολ φουσστα,
κι’ ἡ νατολ μς πολεμ κα δύσις μς μπλοκάρει,
κι’ ἀργάστη τ’ ψυχα φωτιά, χαλκς τ ψυχωμένα,
κι’ ἔτρωγε χθρητα καρδις κι’ γς κορμι κα νειτα.
Χρονῶ ’μουν εκοσι κα δυό, στος λόχους πρωτομάχος,
φόρουν ξωμίδα φοινικῆ, κνον κερατωμένον,
βαρειὰν ξίνη χέριαζα κα φάσγανο ργαζόμουν,
κι’ ὑπάγαινα κνημιδωτός, στς πλάτες μου σκουττος.
Τρεῖς τάξεις στρατεύαμεν, τρακόσιοι τεταγμένοι,
στὰ σκορα πεκα χώθημεν, στ μαρα πευκοδάση,
κι’ ἐφιδογύρνα τν πλαγι δυσήλιον μονοπάτι
κι’ ἔπεφτεν πάνωθέ μας, λές, λας δεντρογιγάντων
καὶ κάτωθε, δεντρομεσίς, γαλάζωνε τ κμα.
Βούκινο ξάφνου ἐστρίγγισεν κι’ ἡ σιγαλι ταράχτη
κι’ ὀπίσω τν πευκοκορμν πλθος χτρο ἐῤῥιχτκαν
καὶ πρτον βέλεα βρεξεν, σιμώτερα κοντάρια,
χιάσαν ἀξινοφάσγανα κα οπαλοσκουτάρια,
κι’ ἄρχεψε πόλεμος δριμις κι’ δρόγγεψε σν δάσος.
Πλέξαμε γεῖς νάντιος τριν κι’ βιά των πλειὸ μεγάλη
κι’ ἐκλονιστκαν συζυγιές, τ ρδινα σκορπίσαν,
κι’ ἡ μάχητα γίνη πολλές, τ σμάριν ντροκάλια.
βαλα ες ντα μου κορμν κι’ κε μ’ πολεμοσαν,
τρεῖς στν ράδα φόνευσα κι’ ο τρες λάβωσάν με,
πλούσιο τὸ γαμ’ νάβρυσε κι’ ες τν κορμὸν καθίζω
κι’ εἶδα τ δάσος σκιερό, σν τν θνητν τν κόσμο,
τὲς φωτοστλες το δειλιο σν τν νεκρν τν δρόμο,
κι’ ἔσβησε σάλαγος στ’ ατι κι’ ο φθαλμο σφαλσαν.
Μετὰ κι’ ντες ξύπνησα τ γαμα δν κυλοσε,
μήτ’ ἦτον γύρω μάχητα, μήτε νεκρῶν κουφάρια,
χρυσᾶ ποτάμια το δειλιο τ δάσος τεμαχίζαν,
ψηλάθε πελαγόφερνε δυσήλιον μονοπάτι,
κι’ εἰς τ πενντα πόδια μπρς ντίστεκεν σπίτι
δίπατον, κεραμόσκεπον καὶ νθογυρισμένο.
Πέρναγεν ὥρα πέρναγεν, βάθαινεν δύσις,
βάθαιναν κι’ ο στοχασμοὶ κι’ ο σκέψεις μυριοπλέκαν
ν τάχα ζ γ πόθανα γ πέραμα προσμένω,
κι’ ὡς επα, πάει λωλάθηκα, τότες πρωτοφάνη.
Δυὸ χέρια δράξαν κι’ συραν μπερντέδες λουλουδάτους,
ξεμανταλώθη κι’ ἄνοιξεν τ πορτοπαραθύρι
κι’ εἰς τν ξώστη το σπιτιο ξέβ’ ὡρην κορίτσι
κι’ ἅπλωνεν ες τ δρύφακτον παν ν’ ποστεγνώσ.
Μαστόδετον ἐφόραγεν, μαρο λευκοβουλλτον,
περιζωμάτιον μισερόν, μαῦρο λευκοβουλλτον,
κι’ εἰς τ λοιπ τον γυμνή, γυμν κι’ λιοκαμμένη,
στὴν μμορφι τρισπόθητη κα καστανομαλλοσα.
Γιομώνω τὰ πλεμμόνια μου κι’ κραξα πρς τν κόρη,
κατὰ τ δέοντα χαιρετ, τς λέγω τν γενηά μου,
μὰ κείνη μήτε ντίλεξεν, μήτε ντιχαιρετίζει,
μήτε κομμάτι ἐσάλεψεν, σν πο γροικς σαλεύς,
κι’ ἀπ’ τ πορτοπαράθυρον πάλε στ’ σπίτι χώθη
κι’ ἀπόμειν’ νημπόρετος κι’ ες τν κορμν γερμένος.
Πέρναγεν ὥρα πέρναγεν, μούχρωμα κι’ μφιλύκη,
θάμπωσαν κι’ ο στοχασμο κι’ ο σκέψεις θολοπλέκαν
ν τάχα νεμπαίζ με γ νείδωτος τς εμαι,
κι’ ὡς επα πλειν δν θ φαν, τότες δευτεροφάνη.
Λευκὸ χιτνα φόραγεν, ζώνη λευκ ζωσμένον,
κι’ ἕνα πινάκι κράταγεν στ τρυφερά της χέρια,
καὶ τ πινάκι τον βαθ κι’ εχε λογιν πρες
κι’ εἰς τν ξώστη κάθισε, τό ’βαλεν στν ποδιά της,
στοῦ δρύφακτου τν κουπαστν στήριξε τ πόδια
κι’ ὡς χιτνας χώρισε, δεξιόζερβα κι’ ἐχύθη,
λαμψαν ο γυμνο μηροί, γυμνο κι’ λιοκαμμένοι,
κι’ αὐτ μ τ μαχαίριν της κοβε κι’ γευότουν.
Πῆρα γιομάτην ναπνοι κι’ κάλεσα τν κόρη,
δέομαι στὴν τρισεύγενην, κέτης τς προσπέφτω,
μὰ κείνη μήτ’ λύγισε, μήτε μο ἀποκρίθη,
μήτε ξαφνιάστη νὰ στραφ, σν πο καλον σε στρέφς,
κι’ ὅντες τν δεπνο τέλεψεν εθς στ’ σπίτι χώθη
κι’ ἔμεινα πάλε νέλπιδος, μ τν κορμν δεμένος.
Πέρναγεν ὥρα πέρναγεν, νύχτα τρόγυρά μου,
ζόφωσις ἤπιε τ δεντρά, ζόφωσις τν καρδιά μου,
γίνηκεν κι’ νηνεμι κα μ’ τρωγεν δρτας,
κι’ ὡς επα μ’ πωλέστη νος, τότες τρίτην φάνη.
Προχώρησεν ὁλόγυμνη κι’ στάθηκεν λόρθη
κι’ ἐγυάλιζεν λόκορμη, λαφραναμαλλιασμένη,
τοῦ δρτος τ’ φανο φαντ κατάσαρκα ντυμένη,
κι’ ἐπρεν ες τ χείλη της σὰν χυρο, σν χόρτο,
κι’ ὀκάτιν σπινθήρισεν κι’ νάβει κι’ ργοκαίγει,
γαλάζιον ἔπινε καπνό, γαλάζιον φυσοσε,
καὶ πότ’ θώρα ες τ’ ψηλ τ’ στρη τ φεγγοβόλα
καὶ πότες ναγύρευε, δεντρομεσίς, τ κμα.
Τὰ τέτοια π’ τ μικρτα μου τά ’χα πολλ κουσμένα,
οιδο στορον γι μάγισσες, μθοι θρυλον γι γραες
πέρα στὲς χρες το βοῤῥᾶ, στο τίποτα τος κάμπους,
που σν πίνουν τν καπν πνέμματα τς κυριεύουν,
τὰ πο ρωτς ποκρίνονται, τ πο ποθες μαντεύουν,
κι’ ἐγ διπλοστοχάσθην το κα τριπλοσυλλογιέμαι
μήπως τὰ μάγια το καπνο θέλουν μ φανερώσει;
Ξέπνοος τὰ χείλη κίνησα, ψιθύρισα τς κόρης,
κατὰ τ δέοντα χαιρετ, τς λέγω τν γενηά μου,
κι’ ἐκέρωσε κι’ στύλωσε, μόρφασε στν μεριά μου,
κι’ ἔσβησε μετ ταραχῆς τ μαγικν χορτάρι
κι’ ἀκίνητη κουρμαίνοταν, μ τν πνο κομμένη.
Πὼς γροικ θάῤῥεψα, τν λόγο δευτερώνω,
δέομαι στὴν τρισεύγενην, κέτης τς προσπέφτω,
κι’ ἐκείνη κεραυνόπληκτη κα τρισαλαλιασμένη
κλείνει μηρούς, γονυλυγᾷ, βυζι κρυβοχεριάζει,
«Ποιός εἶναι κε; Ποιός εναι κε;» δς πρς μ φωνάζει,
«Γέμισε κι’ ἡ Χαλκιδικ μ’ νώμαλους κι’ λτες»,
κι’ ὅμοια δρυάδα πο σκιαχτ κα νύμφη πο τρομάζ,
γοργὰ τν άχιν δειξεν, γοργ στ’ σπίτι χώθη
κι’ ἐμανταλώθη κι’ κλεισεν τ πορτοπαραθύρι,
δυὸ χέρια δράξαν κι’ συραν μπερντέδες λουλουδάτους,
κι’ ἀπόμεινα καρδιότρωτος, παντέρημος, μονάχος,
κι’ ἔσβησε συλλογ στν νο κι’ ο φθαλμο σφαλσαν…
φωτοφλόγα το δειλιο μο πείραξεν τ μμάτια
κι’ ἐξύπνησα κε πού ’πεσα, στ δάσος το πολέμου,
γαῖμα ξερν πάνω μου, γύρω ο νεκρο συντρόφοι
κι’ ἐγ γες, ζωντανός, τ δάσος μ’ εχε σώσει,
κι’ ἔψαλα στς δεντροθες λυτρωτικν παινα.
Μισὸς αἰὼν βάδισεν κι’ κόμα τ θυμομαι,
μισὸν αἰῶνα μέτρησα, δν πολησμον την!
στερνός μου πόλεμος ποταχι κινάει,
κι’ ὡς φέξ θέλω ρματωθ κι’ ες τ’ ρμα θέλω νέβει
καὶ μετ το φουσσάτου μου θέλω διαβ τ δάσος,
τὸ δάσος πο μο δειξεν τ’ λαργιν λλον δάσος
πού ’ναι πευκοπερίκλειστον κι’ ἀπόμερον σπίτι
ποὺ κατοικε τρισπόθητον καὶ κασταν κορίτσι,
εἰς τόπον πο ο νθρποι του Χαλκιδικν καλοσιν.