Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Κοράσια τοῦ πολέμου


Κοράσια το πολέμου

Ϟθ΄

π τν πρτο πόλεμον ἐῤῥόϊδισαν τρες μέρες,
καβαλλαραοι σμείξανε στο κάμπου τος γέρες,
κοντοκρατσαν τ’ λογα κι’ ντικρυν σταθκαν.
κάλπασε στν κεφαλ τν Σκύθων ταμνος
κι’ δέσποινα τν κοπελλιν φτερνίζει, τ’ ντιβγαίνει.
Κι’ ς ζύγωσαν ο μαροι τους λίγον σιωπσαν,
κι’ νας τν λλον μέτραγε κι’ ρχεται νης κα λέει.
«ημάξανε τ βουκολι κα τ σφαχτ κλεμμένα,
τ παλληκάρια διαλεχτ στν κρύα γς χωσμένα,
ο πολεμάρχοι ργίζονται κι’ ο γέροι συλλογιονται.
Μ κα σς χαλάσαμεν ταίρια, γονηος στν μάχη;
Μονόκουρσο μν πήραμε κόρες σας γιά μαννάδες;
Μ τν προγόνων κρμα ν κα γδικιωμν ζηττε;
Φανέρωσέ το, κοπελλιά, τ τί μς πολεμτε;»
«Λειβάδιν νι χλοερό, πλατν λογοθρόφο
κι’ ναμεσς Θερμώδοντας ποταμς κυλάει.
κε στέκ’ Θεμίσκυρα, καστρ πυργοζωσμένο,
κενο τν τόπ’ ρίζαμε κα λέγαμε μητρίδα.
Μι μέρα μς πλάκωσεν λλενικ φουσστον
κι’ λλες γρίμια σκόρπισαν, πόλεμος ς χάθη,
κι’ λλες στ πλοα σοραν μας, σκλάβες γι τν λλάδα.
Κάποια θε σπλαχνίσθη μας κα μέθυσε τος ντρες,
κι’ ς κοιμονταν κόψαμε τος τρυφερος λαιμούς τους.
Γαλιόττες τρες κουρσέψαμεν μ διάφορο κανένα.
μαθες π ρμενα, ταξείδια πελαγίσια,
τυφλ πηγαινοφέρναν μας ο θέλησες τ’ νέμου
σπου σ τοτες τς στερης μς ξέβρασεν πόντος.
Τ κμα τροχαλούσαμε, τν γυρισμν μετρντας,
σν λογα πλατύστερνα σιμσαν στ βοσκήν τους.
Δοξάρια ρματωθήκαμε κα δίστομα πελέκια,
τ’ λογα φτερνίσαμε μ μι βουλ στ φρένα,
ξένες στν μαύρη ξενιτει ν’ πλώσουμε στ ξένα.
Κι’ ατ πο τώρα θ μιλ, Σκύθη, μν λησμονς τα.
μες ταίρια δν χομε, γονηος ν χαλαστονε,
μάννες κα θυγατέρες μας συνάρματες καλπάζουν,
μήτε γι’ ρχαία χρεωστημι τν πλερωμ ζητομε.
Μες μαζόνες εμαστε, κοράσια το πολέμου,
φίλες πιστς τς νυς, γυνακες ντροφόνες».

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Στοὺς χρόνους τ' Ἀγαμέμνου


Στος χρόνους τ' γαμέμνου

Ϟη΄

Καβουροπένσες κα
σφυριά, κλειδιά, διαολοκλείδια,
π’ τ ταχ παιδεύομουν, τελεύω μεσημέριν.
Τ τέτοια δν πλερώνονται μν τν ψυχ σ τρώγουν,
μ βαρις ν πολεμς, χειμνα στ’ γριοκαίριν.
Πόσ’ θελά το νά ’μουν νης στος χρόνους τ’ γαμέμνου,
νά ’χα, πο λέγαν, κτίμενα κα φυταλις κι’ ρορες,
νά ’σαν γιομτα ληόδεντρα, στάρια, συκις κι’ μπέλια.
Νά ’χα κοπάδια πρόβατα, χοιρομαντρι κα βόδια.
Νά ’μενα σ’ ρχοντόσπιτον, ν συγκερν τος φίλους,
νά ’χω ζευγάριν λογα, ν σεργιανίζω στ’ ρμα.
Ν πηαίνω κι’ ες τν πόλεμον, το πρωτορῆγ’ κράνης,
ν κάνω μάννες δίχως γυιούς, γυνακες δίχως ντρες...

Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Ὡσὰν τὴν Ἔχιδνα


σν τν χιδνα

Ϟζ΄

σν τν χιδνα, πέθαντη νεράϊδα,
πο κατοικε σ κούφια γ, μς στος ρίμους,
τν τωρεσνν νθρώπων ο ψυχς μοιάζουν.
Πάνωθε δολες, γλυκόλαλες παρθένες,
κάτωθε φίδια τρομερ πο σαρκοτρώγουν.
Μακάρι νά ’τον σ’ λλους χρόνους ν γεννιόμουν.

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Πολύμνια

Πολύμνια

ϞϚ΄

Π
ς ξάφνου κύματα θερι σηκώνει τ μπουρίνι
μ’ ρμν κα λύσσα που θαῤῥες τ γς θ καταπιονε,
μ κε βράχος κλόνητος τν ντρειγιά των παύει
κι’ εθς πάλε στ πέλαγον τραβιονται ντροπιασμένα;
μοια μπουρίνι στς καρδις σν περπατς σηκώνεις
κι’ λοι τ κρυφορέγονται δίπλα σου ν σταθονε,
μ βράχον χεις τν ματιν κι’ εθς πισωπατονε.

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Ἰνὼ

Ἰνὼ

Ϟε΄

Στὸ περιγιάλι κάθομουν, στὸν ἄμμον καὶ δειπνοῦσα,
εἶχα φωτιὰ νὰ ζεσταθῶ, κρασὶν ποὺ μὲ κερνοῦσα,
εἶχα καὶ κόρην ἔμμορφη γιὰ νὰ γλυκοφιλήσω.
Τὸ μαῦρο δάσος πίσω μου, σεντόνι νὰ μᾶς κρύψῃ,
τὸ πήγαιν' ἔλα τοῦ γιαλοῦ γιὰ νὰ μᾶς ποκοιμήσῃ.

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Ἡροφίλη



ροφίλη

Ϟδ΄

ψς ργ διάβην το τ’ πόμερον δρομάκι
π’ σμειγα τν γαπ τ βράδια στ κλεφτά.
ταν λοθε σκέπαζε τ ογαν μαύρη ντάρα
κα τ πορτοπαράθυρα σφαλνοσαν βιαστικά.
Μ τώρα σν τν παντ λόγον δν τς λλάζω,
μν τ κορμί της, σν περν, κρυφ λοξοκοιτάζω.

(Βάστα καρδιά μου, βάστα μ λυγίσ σε,
πέρδικα κι’ ν σο μοιάζ γριος εν’ ητς
πο τς καρδις γραπώνει μ γελάσματα.
Στ νέφια τς σηκώνει, χάμαι τς γκρεμ,
κι’ πάνω στ συντρίμμια παίζει κα γελ.)

Ἀστερία

στερία

Ϟγ΄

ξέβην π’ τ καπηλειν πολλ κρασοπιωμένος
κι’ ες τ στεν τ’ ντικρυν πανώρηα σμείγω ταίρα.
«λ’ στερία μετ μέ, γι ν κλινογερθομε,
ν ρωτοπολεμήσουμε ς ν ξημερωθομε».
«πόψε ς φιλιώνουμε κι’ αριον μέραν εναι.
Κι’ πλειν τρανς πολεμιστς σν πι κα σν μεθύσ
ωτ σε, κύρη, δύνεται ν ρωτοκονταρίσ


Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Ὁ ἥλιος φανερώνει


λιος φανερώνει

Ϟβ΄

«Νά ’χα πινέλλο τν ματι κα τν καρδι πινάκι,
πάνω της ν ζωγράφιζα τ’ ρηον σου τ κορμάκι».
Δν μ’ ποκρίθ’ λυγερ μν παρατ τν κλίνη,
γυμνώθη ’π τ οχαν της κα τ μαλλιά της λύνει.
ίχνει στος μους φοινικι χλαμύδα το πολέμου,
κράνος μ φοντα τρομερ φορε στν κεφαλή της,
κι’ ες τ χεράκι της βαστ καλόξυστο κοντάριν.
Κι’ τσι στ φέγγος λαμπεν, γυμν κι’ ρματωμένη,
Κύπρη συνάμα κι’ θην, ξανθς τς νύχτας λιος.
Κάποιου κεριο τρεμόπαιξεν φλόγα πριχο σβήσ,
νύχτ’ ποτραβήχτηκεν κι’ λιος φανερώνει
κορμι γυμνά, σν ζωγραφιά, μ’ εδαιμονιν πόση
στεφανωμένα κείτουνταν στ λιθινν ξώστη.

Ἡλιοβασίλεμμα


λιοβασίλεμμα

Ϟα΄

Μέσα στ πλατανόδασος στριφτό ’ναι μονοπάτι·
κλνοι μεγάλοι σκιάζουν το, φύλλα ξερ σκεπον το
κα ες τν μέσιν στ στρατ δυ λογα περνον το.
Κι’ ες τό ’να πάνω τ’ λογον μι κόρη καθισμένη,
κι’ ες τ’ λλο πάνω τ’ λογον γες νης ρματωμένος.
Κι’ ο μαροι των περιπατον, μιλον νης κι’ κόρη,
κα πίσωθε ν’ λόχρυσος λιος βασιλεύει...

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Ὁ Γόρδιος καὶ ἡ μάντισσα



Γόρδιος κα μάντισσα

Ϟ΄

Γόρδιος νι γεωργός, πανάξιος ζευγολάτης,
τ’ ποταχ σηκώνεται κι’ λημερς ργώνει,
στο λιο τ μεσοδρόμισμα, στο λιο τ μεσοστράτι
κάτ’ π’ τος σκιους τν δεντρν τρώγει, ποκοιμιέται.
Μι μέρα πο τρωγόπινε κα πο ψωμν γευότουν,
τηρ ν’ ητ γυροπετ κα γοργοχαμηλώνει
κι’ π’ τ δεξιά ’ρθεν κατσε στο λετριο τν κρη.
«Γι δς θᾶμμα κι’ πόθαμμα, παραξενι μεγάλη,
σν τν σπουργίτην ητς στ’ λέτρι ν’ ποσταίνῃ!
Θ πάγω ες τς μάντισσας ρμήνεια ν μ δώσῃ».
πγεν κα ερκε την, νιστορε τ θαμα
κι’ μάντισσα τς Τελμησσς στοχάστη κι’ ρμηνεύει:
«Τ’ ργωμα γάμος φαίνεται, γς νύφη ξηγιέται,
ητς εν’ θέλημα Διός, βασιλικ βλογίδια,
κα τ βλαστάρι πο θ βγῇ, πολλ κεφαλιωμένο.
Μν κριάρι στριφτοκέρατον ατο στν Δία σφάξε
κι’ ν ταίρι σου μ έγεσαι ζευγάριν ν γενομε».
Κι’ Γόρδιος κι’ μάντισσα νδρογυνάκι γίναν,
κι’ ς διάβησαν μνες ννι κι’ ς μπήκανε ο δέκα
Μίδα γιν γέννησαν, χρυσ παλληκαράκι.
Ο Φρύγες χρόνους τρώγονται κι’ λληλοπολεμιονται,
μαζώχτηκαν ο ρχοντες τν σπαραγμν ν πάψουν,
θθιβολν κίνησαν μ λύσι δν ερίσκουν.
Φωτις πετον τ μάτια τους, φρος τ στόματά τους
κι’ ο χοφτες στς σπαθολαβς τ σίδερον ζυγιάζουν.
«ρχόντοι, ν δν δύνεσθε τοί σας ν μονοιάστε
μαντατοφόρον πέμψατε, χρησμν γι ν σς φέρῃ».
Κι’ λοι τν γνώμην στερξαν, πέμπουν μαντατοφόρον.
Τρες μέρες νιμένουν τον, τρες νύχτες παντέχουν,
κι’ ς χάραξεν τέταρτη στν σύναξι προβάλλει.
«Καλς τονε τν γουρο χρησμν πο θ μς δώσῃ,
ν σβήσουσιν ο μάνητες κι’ πόλεμος ν σώσῃ».
«Καλς σς βρκα πρώταρχοι κι’ ς νά ’ρθῃ μεσημέρι
μιν μαξα στν σύναξι τν βασιλη θ φέρῃ.
Κενος, μήνυσεν θηός, τ πάθια θ μερώσῃ».
«Χαμένε, λλο σ στείλαμε κι’ λλο περιγυρνοσες,
κι’ πρες σβάρνα καπηλειά, κατώγια, πανδοχοσες,
κα χάθη νος σου π’ τ κρασ κα λέγεις μεθυσμένα;»
κόμα λόγος πέταγε, μαστίγιον κα χτυποσε,
κι’ π το δρόμου τν γωνιά, στο ξάγναντου τν μέσιν
μάξι φάνη κι’ ρχεται, Γόρδιος κρατε τ γκέμι,
κα παραδίπλα μάντισσα μ Μίδα στν γκάλη.
π τ χέρι τν βαστον, στν θρόνο τν καθίζουν,
χρυσ αβδ τν δώκασιν, χρυσ τν στεφανώνουν,
νά ’ναι τν Φρύγων βασιλες κα τν πρωτάρχων πρτος.
Κι’ Γόρδιος τν μαξα στν Δίαν φιερώνει,
κι’ μάντισσα τς Τελμησσς ες τν λαν μαντεύει:
« τς μάξης τν δεσμν πο σοφιστῇ ν λύσῃ,
τν σια γν λάκερην θελε ν πατήσῃ.
Κα σν κυλήσουν ο καιρο στο χρόνου τ πελάγη,
π’ τν παλη πατρίδα μας, τος τόπους τς Ερώπης,
ηγόπουλο ληοντόκρανον μοι’ στραπ θ πέσῃ.
Μ δύναμι, μ μαργιολλιν τν κόμπο θ λασκάρῃ,
κύρης το κόσμου θ γενῇ μ νο κα μ κοντάρι».

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Ὁ στερνὸς τῆς ἀγέλης



στερνς τς γέλης

πθ΄

πρεν τ τουφέκιν του κα ξέβ' ες τ κυνήγιν,
μπότα χιονοβάλτωνε, τ χντο κρυοπαγώνει.
Τηρ τν λύκον ’π μακριά, ζυγιάζει, τουφεκίζει,
τ βόλι τν κλάδεψεν κι’ ἐῤῥόδισεν τ χιόνι,
κι’ τον γέλης στερνός.
Πς χαίρεται τ’ γριο θεργιό, πς ποκαμαρώνει!

Βλέμμα ἀνθρωπινὸ


Βλέμμα νθρωπιν

πη΄

Μεσοδρομς κεται σκυλίν, τ γαμα του λιμνάζει,
τινάζει τ κορμάκιν του, ψυχολα του αγίζει.
ψς θαῤῥῶ πς τό ’χα δε, προψς τό ’χα ντικρύσει
σ πόρτα μπρς κι’ γάβγιζε, σ’ αλόθυρα κι’ πήδα.
Παιδόπουλον παράβγαινε κα τν ορ κουνοσε,
κι’ εχ’ να βλέμμ’ νθρωπιν κα ες τν ψυχ μιλοσε.

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Στὸ πύρωμα τοῦ ἥλιου


Στ πύρωμα το λιου

πζ΄

«Ἐῤῥόϊδισεν νατολ κα ξημερών' δύσις…»
κάποιος ξωμάχος τραγουδε κι’ λον μεράκι λέει…
…δύο φιδάκια ντάμωσαν μς στ ψιλ χορτάριν.
Φιλιον, νατυλίγονται κι’ ρωτοπαιχνιδίζουν,
κα σν ρωτοπαίξανε σ ιζιμη κοιμονταν.
Κοιμονταν τ κακόμοιρα κι’ λιος πύρωνέ τα,
ξωμάχος διάβη μέσαγρα κα πετροβόλησέ τα.

Μιλινταπάνχα


Μιλινταπάνχα

πϚ΄

Μαζώχθησαν ο
λλενοι σα μ πεντακόσιοι,
μαζώχθησαν κι’ ο μοναχο σα μ’ χτ μυριάδες.
Κι’ βασιλέας Μένανδρος τν μοναχ ξετάζει,
κι’ μοναχς ποκρίνεται, τν βουδισμ ξηγ του.
Κι’ νας π τος στρατηγούς, ν’ π τος μεριδάρχες
παρέκει συλλογιότανε κι’ λεγεν π νο του.
«Γίνετ’ πέρφανος ητς ν διάγ στ κοττέτσιν;
Γίνετ’ ληόντας το βουνο γατολα τς γκάλης;
Τ’ σπρόδοντο λυκόπουλον κουτάβι τρομασμένο;
Μήτε κι’ νος το λληνου θρησκεες ποφέρει.
Στ οράνια τ’ ψηλ πετ, πάνω στ ρη δρέμει,
κάτ’ π’ τν λάμψι τν στρν τ’ δέρφια του φωνάζει».