Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Ὁ ἄρχων τοῦ δαχτυλιδιοῦ


ρχων το δαχτυλιδιο

ρι΄

Ποιός ἦτον που φύτρωσεν τ νέφια στν λιακάδα,
φυλάκισεν τὰ λιάχτιδα κι’ σκότισαν τ οράνια,
κατωκλονίστη ὁ Τάρταρος κι’ πανωσείστη τόπος,
σάλεψεν κι’ ἀναδεύτ’ γς κα τ λειβάδι σχίστη,
κι’ εἰδώθη σπηληοβάραθρον καὶ χάσμα κα κατώγι,
κατέβη τὸ βοσκόπουλον, Γύγης τσομπνος,
κι’ ηὗρε λογο χαλκόχυτον, μέσα κουφαλιασμένον,
κι’ ηὗρε γιγάντου σκελετν στ κοφος σωριασμένον,
μὲ δαχτυλίδι λόχρυσον στ κοκκαλένιο χέρι,
καὶ τν νεκρν γύμνωσε, τ δαχτυλίδιν κλέβει,
τὸ μελετ, τ χαίρεται, στ δάχτυλον περν το,
κι’ ὡς φόρησέν το μάζεψε κα ταιριαστν το μείνη;
Κι’ ὡς σώθη μνας παληός, το νηο τ πρτο βράδυ,
ποὺ ο πιστικο συνάζονται, τν στι γυροκυκλώνουν,
μετροῦν τ βις το βασιλη, κοπάδια λογαριάζουν,
ν λείπεται, ν αγάτισεν, ν στέκ σν βρισκότουν,
τοῦ Γύγη ποιός μουρμούρισεν, δίχως ν νιώσ το ’πεν,
τῆς πέτρας το δαχτυλιδιο ν στρίψ τ καστόνι;
Πρὸς τν μεριά του τό ’στριβεν, φαντος περνιότουν,
κι’ ἀνάστροφα ς τ γύριζεν, τ πάλιν ἐφαινότουν.
Κι’ ὡς μάθεν το δαχτυλιδιο τν μαγεμμένη χάριν,
τὸν γουρο ποιός φούντωσεν μς στν φλογν τ φέγγος
σὲ γέρους κι’ ντρες μπρς ν βγ, σν ντρας ν ζητήσ;
«Ἐγ ν πάω στο βασιλη, τ βιός του ν’ ναφέρω».
Κι’ εἰς το Κανδαύλη ς φάνηκεν, λογαριασμὸν ν φέρ,
κεῖνον σν ποιός γήτεψεν, τν Γύγη ν’ γαπήσ,
καὶ τν γκλίτσ’ πίθωσεν στν στάνη ν σκεβρών
κι’ ἀμφίστομο κοντόσπαθον στέρηωσε στν ζωστρή του;
Καλυβιαραῖος τονε, παλατιανς γίνη,
κι’ ἀπ προβατοφύλακας χρίστη ηγοφύλαξ.
Κι’ ἔπειτα ποιός τν τύφλωσε κα τά ’χασε Κανδαύλης,
καὶ το Δασκύλου τ παιδ ξεδιάντροπα ρμηνεύει;
«Κι’ οἱ λόγοι σν δν πείθουν σε, τ μάτια θ πιστέψουν,
σάν, τὴν κυρά σου θ χαρς κι’ λόγυμνη χορτάσς!
Κι’ ὁ γδικιωμς τς ήγισσας μν σ μεταμελήσ,
καὶ σ κρυψναν μπάζω σε κι’ νείδωτος θωρς την».
Κι’ ὡς λαίμαργα κατάτρωγεν τς ήγισσας τν γύμνια,
ποιός πῆρεν το δαχτυλιδιο τν μαγεμμένη χάριν
κι’ εἶδε τον πο ξεγλίστραγεν, στ σπλάχνα φαρμακώθη,
κι’ ὁλονυχτς κουβέντιαζαν μ τν ργ συντρόφοι;
Κι’ ὡς κάλεσε, τν μαύρη αγή, τν Γύγη ν δικάσ,
κι’ εἰς τν παλάμη το ’κλεισεν τν σπλαχνη λεπίδα,
«Ἢ στν λαιμό σου πέρνα το το Κανδαύλη κόψε»,
τὴν γνώμη ποιός πολέμησεν ν σκοτωθ τός του
κι’ ἐβάρυνε στν ζυγαρι τν φόνο το φεντός του;
Καὶ τέλος ποιός τὸν θράσυνε κι’ σφαξε τν Κανδαύλη,
σ’ αἱμάτου θρόνο κάθισεν, αμάτου άβδο πρεν,
σ’ αἱμάτου κλίνη πλάγιασεν το βασιλη τ ταίρι;
γ πο τ σοφίστηκα κι’ γέλασα τν Γύγη.
γώ, δαίμων, τ στοιχει πού ’ναι στ δαχτυλίδι!
Μὲ τν χρυσ σς κυβερν, κορσος βαρ σς παίρνω,
σ’ ἅλυσους χρυσοκρίκωτους, σκλάβους πικρούς, σς σέρνω.
Μὲ τν χρυσ σς ξέκοψα, τ’ νθρωπιν κοπάδι,
τρίσβαθα σᾶς ξεμάκρυνα στς νύχτας τ πηγάδι.
Στὶς κοπες μου γλυκοκερν τ γαμα τν καρδιν σας,
σὲ μαρες τάβλες γεύομαι τν σάρκα τν ψυχν σας.
Τὰ ορλιαχτά σας κι’ ο δυρμο τραγούδια μ γλεντίζουν,
τ’ ἄθλια πο καμώνεστε, πολλ μ ξεκαρδίζουν.
Γύρω μοσχοβολίζει με, ὁ βορκος πο ξερντε,
τὰ ψεύτικα ς ρέγεστε, τ μάταια ς λαχταρτε.
Τὸ γένος τ ρωϊκν μ λύσσα πολεμετε,
καὶ τν χρυσν σας λυση, καμαρωτοί, κρατετε.
Κι’ ἔχω τν γ κονάκι μου, κπο μου κα φυτεύω,
μαντρί μου γιὰ ν κυνηγ, στέρνα μου ν ψαρεύω.
Νὰ βόσκου ο νεκροζώντανοι κι’ μ ν προσκυνοσιν,
αἰώνια ν πεθαίνουσιν κι’ αώνια νὰ μ ζοσιν.