Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Τὸ μέγα ποίημα


Τὸ μέγα ποίημα
(Οἰκουμένη)

ρμη΄

ργυρος φέγγει σκοτεινός, τ’ τσάλι στράφτει τρόμον,
κιπ’ τν χρυσ λαμπρότερη μν το λιο λαμπρότη.
Τῶν Μυστηρίων ο ργυρο κα Μακεδνο τσαλένιοι
κινδρες χρυσο τν θηνν, χτίσαν τν Οκουμένην.
Εἰς τ’ Ἄρβηλα γεννήθη νηά, στν σκόνη τν λόγων,
κιπόθανε γερόντισσα στ’ η ωμανο τν πόρτα.
ζησ’ αἰῶνες δεκοχτ στς μέσης γς τν κόσμο,
κι’ ἔφεξε στος λαος δαδί, στ θνη καντηλέρι,
κι’ εἰς τν βαρβάρων τ νυχτιν στρόσπαρτο λειβάδι.
Τ’ ἄστρη σου, φτα, ς μ’ δηγν στν χώρα μ τ κρίνα!
Πῶς μ στοιχειώνεις δέσποινα…
Γραικῶν τ μέγα καύχημα, Γραικν τ μέγα ποίημα.

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Ἔρως καὶ ἀγάπη

ρως κα γάπη

ρμζ΄

Σὰν τ δρολάπι ρωτας ξάφνου ξεσπ μακρόθε
κι’ ὅλον, τειχι τρισκότεινο, μ δέος κοντοζυγώνει.
στραποβρόντια τν φωτν κα νέφια τόνε κρύβουν,
κι’ ἀγέρας σέρνει τ ξερ κα τ δεντρ μανίζει.
Μυρίζ’ ἡ νοτισμένη γῆς κα το νερο τ δρόσος,
τὰ πορτοθύρια τς καρδις νοιγοκλειον κα κρονε.
Κι’ ἀνάρηες στάλες σ κεντον κα τ κορμ ιγάει,
κι’ ὁλόγδυτη, δόλια ψυχή, σ καμτσικώνει μπόρα.
Μήτ’ ἀγροικς, μήτε νογς, μήτε κι’ λάργα βλέπεις,
βουτιέσαι στὰ φαντάσματα κι’ ες τος νερένιους κόσμους.
Κι’ ἡ ντς φουρτονα σκιάζει σε, μ μ καιρ ρμενίζεις,
κι’ ἂν σ τρομάζ τύραγνος τ θαμα σ καρδιώνει.
Καὶ σ βαφτίζει ορανς κι’ ορανς σ λούζει,
ς ν στραγγίσουν ο βροχές, κατράμια κα καθούρια.
Κι’ ὕστερα ο φωτοσαγιττις σαρώνουν τ μπουρίνι
κι’ ὅλα θωρες τα κρούσταλλο, στραφταλιστ μπακίρι.
Καὶ τότε λς το ρου θαν φώτισε τν γάπη,
καὶ δίνεσ’ συγνέφιαστη, ψυχή, το μοναυθέντη.
Κι’ ἄλλοτε πρν τ’ στράχτιδα λύσουν τν σκοτεινάγρα,
πρώτ’ ἡ μελανοφτέρουγη, τν κουκουλώνει, νύχτα.
Καὶ τότε λς δν θρεψεν ρως τν γάπη,
κι’ ἀδάμαστη σ καίει, ψυχή, τς μοναξις πενα.