Ποίημα τοῦ Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ
Ποτὲς ἡ στέρηα σάρκα του δὲν ἔλειψε στὸ πέρα,
κι’ ἡ κάθε αὐγὴ τὸν ἔσμειγε στὴν γνώριμή του θέσι,
μὰ κάθε νύχτα ἐλάτρευε τὸ πνεῦμα του νὰ σπεύσῃ
σὲ κόσμους καὶ σὲ χάσματα μακριὰ ἀπ’ τὰ καθ’ ἡμέρα.
Εἶδε τὸν Γιάντιθ, ἄντεξεν ὡστόσ’ ὁ λογισμός του,
κι’ ἐπέστρεψε μ’ ἀσφάλειαν ἀπὸ τὴν Γούρειον ζώνη,
ὥσπου μιὰ νύχτα γαληνὴ στὸν χωροχρόνο ἁπλώνει
ὁ ἑλκυστικὸς ἀχὸς αὐλοῦ ἀπ’ τὰ κενὰ τὰ ἐκτός του.
Ξύπνησε κεῖνο τὸ πρωὶ μ’ ὄψι μεγαλυτέρου,
κι’ ἔκτοτες ὅλ’ ἀλλιώτικα στὰ μάτια του θωροῦνται.
Γύρω ἀντικείμενα θολὰ κι’ ἀόριστα αἰωροῦνται –
Ψευδῆ, ἀνούσια πράμματα σχεδίου τρανωτέρου.
Οἱ ἄνθρωποι κι’ οἱ φίλοι του γίναν μι’ ἀλλότρια τάξι
μὲς στὴν ὁποία μάταια παλεύει νὰ ταιριάξῃ.
