Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2016

Ἡ ἄμπελος τῆς συλλογῆς


μπελος τς συλλογς

ρξθ΄

δο ο λόφοι τς σιωπς, ο γρο τς ρημίας·
κεῖ λιόγερμα δίχως νυχτιά, κε δύσις δίχως σκότος,
μπροστάθε τοῦ ιδου ο κρημνοί, πίσω το κόσμου ο κάμποι
καὶ γύραθε περίσπαρτα το χρόνου τ γκρεμίδια.
κε μοχθε κι’ ποιητὴς τς συλλογς τ’ μπέλιν,
πο τρυγται στν καιρό, παληώνει στν αἰῶνα,
καὶ βγάζει δυ λογιν κρασί, χρυσον κα πορφυρτον,
τὸ πορφυρτον μμορφι κα τ χρυσον τ πνεμα.
Καὶ τρέχει πάνω στς δος κα σμείγει τος δοιπόρους,
τοὺς κ τν κάμπων περπατοῦν κα τος κρημνος γυρεύουν,
τὰ δυ ες να τ κερν, φιλεύει τους ν πισιν,
νὰ εφρανθσιν, ν’ ντρειωθον, τν δρόμον ν βαστάξουν.

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2016

Ἐμβατήριον

Διασκευὴ ποιήματος τοῦ Τυρταίου
ἢ λαϊκοῦ ἐμβατηρίου

Μπρός, διαβῆτε τῆς Σπάρτης, ποὺ οἱ ἄντρες ἀνθίσαν,
σεῖς οἱ γυιοὶ ποὺ πατέρες πολῖτες γεννῆσαν.
Τὸ ζερβὺ τῆς ἀσπίδος τὸν γῦρον νὰ δείχνῃ,
τὸ δεξί, μ’ ὅλο ἀντρειά, τὸ κοντάριν νὰ ὑψώνῃ,
καὶ ζωὴν μὴ βλεπίσῃ κανείς, σὰν χτυπιέται·
δῶ στὴ Σπάρτη, παλαιόθε, πρεπὸ δὲν περνιέται.


Ἄγετ’ ὦ Σπάρτας εὐάνδρω
κῶροι πατέρων πολιατᾶν,
λαιᾷ μὲν ἴτυν προβάλεσθε,
δόρυ δ’ εὐτόλμως ἄνχεσθε
μὴ φειδόμενοι τᾶς ζωᾶς·
οὐ γὰρ πάτριον τᾷ Σπάρτᾳ.

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016

Ὀρφικὸν ἐρωτικὸν


ρφικν ρωτικν

ρξη΄

Δεξιά ’χω κόρην ἐγδυμνή, ζερβ τ κρυν σπαθί μου,
κάτω μου ὁγρ πλών’ γς κι’ πάνωθέ μου τ’ στρη
κι’ ἄγρυπνος συλλογίζομαι κα λογισμο γρυπνον με:
Πὼς κεμαι, λέει, κορφομεσίς, στο κόσμου τ γιοφύρι,
κι’ εἰς τό ’να στόμα ὁ θάνατος κι’ ες τ’ ντικρ γάπη,
κι’ ὁ χρόνος κάτω φροκυλ κι’ αἰῶνας πανωφέγγει,
καὶ μ’ νακράζουν, μ καλον κι’ «νθρωπο» μ’ νομάζουν
κι’ ἐγ ες ατος ποκρίνομαι κάθε πο μ φωνάζουν.
«Εἶμαι γις τς μάννας γς κα τ’ ορανο βλαστάρι,
κι’ ἂν εστε ο τρες μορα μου, γάπη εν’ γών μου,
τελευτ κι’ χρόνος μου, μήτρα μου, πατρικόν μου».
Κι’ ὁρμν χρόνος μ’ δωκεν κι’ θάνατος νη χάρι·
τοὺς λογισμος πόδιωξα κι’ λόκορμος πυρώνω
κι’ ἐστράφην στ γδυμν κορμ κι’ γκάλιασα τν κόρη
κι’ εἰς τὸν ἀγρὸν ἐχώθηκα τὰ οὐράνια νὰ τρυγήσω.