Δευτέρα 26 Μαρτίου 2018

Ὁ ποιητὴς ὁπλίτης


Διασκευὴ ἀποσπάσματος τοῦ Ἀρχιλόχου

Στὸν πόλεμον ἐβάδιζα, σκουτάριν ἐβαστοῦσα,
πανώρηο κι’ ἀψεγάδιαστο καὶ κυκλογυρισμένο,
κι’ ἀθέλητά μου τ’ ἄφησα στῆς βατουλιᾶς τὴν ἄκρη.
Σάϊος θὰ τ’ ἀρματώθηκε, κοῦρσος θὰ τὸ καυχιέται…
ἂς τὸ χαρῇ, σκοτίστηκα, κι’ ἂς τό ’χῃ, δὲν μὲ μέλει,
μὸν μέλει με ὁπ’ ἐγλύτωσα κι’ ὁποὺ τὸν ἥλιο βλέπω.
Σκουτάρι’ ἂν θὲς δὲν λείπονται κι’ ὁ κόσμος ἔχει πλήθια,
καὶ παίρνω νηὸ καὶ θωριακὸ κι’ ὄχι ἀχαμνότερό του.


ἀσπίδι μὲν Σαΐων τις ἀγάλλεται, ἣν παρὰ θάμνωι,
ἔντος ἀμώμητον, κάλλιπον οὐκ ἐθέλων·
αὐτὸν δ’ ἐξεσάωσα. τί μοι μέλει ἀσπὶς ἐκείνη;
ἐῤῥέτω· ἐξαῦτις κτήσομαι οὐ κακίω.