Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Εἰς φιλοσόφους


Ες φιλοσόφους

κα΄

τον γνωσι μήρισσα το σκότους,
κι’ εχεν βις περισσό, κτήματα τος νθρώπους.
Σκλαβι δν βάσταγαν, τς λυσες πριονίσαν,
σ’ πάτητες κορφς τν ρετ γνωρίσαν.
Κι’ π' τ λημέρια ρμον στν κάμπον κάθε βράδυν,
ν κλέβουνε ψυχς π’ τ βαθ σκοτάδιν.

Μεσοδρομὶς


Μεσοδρομς

κ΄

«γκάθι που φυτρώνεσαι, μεσοδρομς φουντώνεις,
δν βρέθη χέρι νθρωπιν ν σ ξεχορταριάσ;
Φαίνεται χρόνια πάτητο θά ’ναι τ μονοπάτι».
«λιγοστο διαβαίνουσιν ’π δθε καβαλλάρη,
τί ’ναι στράτα π’ δηγ στς ρετς τ κάστρο,
κι’ ταν πατον με σπόρο νη ίχνω, ξαναφυτρώνω
κι’ ς ν φανον ο πόμενοι πληθαίνω κα φουντώνω».

Ὁ υἱὸς τοῦ ἥλιου


υἱὸς το λιου

ιθ΄

Εμαι το λιου γιός, τν Χάρον δν φοβομαι,
στς φλέβες μου κυλάει τ φς κι’ θάνατος λογιομαι.
Εμαι το λιου γιός, τ μάταια δν ζηλεύω,
πως τν γρ’ μέλισσα, τς μμορφις γυρεύω.
Εμαι το λιου γις κα μόνο ατ μ μέλει,
ν χαιρετ τν κύρη μου, λαμπρός, σν νατέλλ.

Τοῦ ἥλιου τὸ μεράκι


Το λιου τ μεράκι

ιη΄

Σ
ν ποθάνω θάφτε με στ χμα, στν αλή μου,
φυτέφτε δέντρο πάνω μου νά ’χ πλατει σκιά.
Βάλτε μου τάβλα μ σκαμνί, κρασ κα τσιπουράκι,
ν πίνω κα ν λησμον το λιου τ μεράκι.

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Ὁ ἥλιος σὰν ἐρώτησεν

λιος σν ρώτησεν

ιζ΄

«Γιώργη μου πψε τν καπν πο σο χαλ τ στήθια
κα λέγε μου τν πόνο σου ν σ παρηγορήσω,
κι’ ν βγ μιλι π' τ στόμα μου αγν ν μν φωτίσω».
«Στ Σμύρνη μπρός μου σφάξανε τος τρες λεβεντογυιούς μου,
σν τ κεράκι στ βοριν σβήστηκ’ εθς νος μου.
Μ σ’ λους τ καμώθηκα, λιε μου, πς χαθκαν,
τάχατες πς χωρίσαμεν, σ’ λλο βαπόρι μπκαν.
Κι’ φο σ’ νθρωπο δν μπορ ν επ τν μαύρη λήθεια,
τν κουβεντιάζω το καπνο πο μο χαλ τ στήθια».

Στὸν ἥλιο


Στν λιο

ιϚ ΄

Στ
ν καφεν Στρατς μ κάποιονα μαλώνει,
κενος πισώπλατα μι καρεκλι το δώνει.
Δν τό ’καμε καλά, κρύβεται ν γλυτώσ,
γυρεύει Στρατς τ χρέος ν πλερώσ.
Στν πέρα γειτονι τν στησε καρτέρι,
τος χωριανος ωτ, βαστοσε τ μαχαίρι.
«Στν λιο, μπελαλή, τ τάζω κι’ ν σ πιάσω,
καρέκλα κέρασες; Μαχαίρι ν κεράσω».

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Ἀπόδειλι σαββάτου


πόδειλι σαββάτου

ιε΄

Βαγγέλης ργωσεν γρόν, ψιλοχωμάτισέ τον,
πιάνει, τραβάει άμματα, καρίκια χώρισέ τον.
Βαστάει τσάπα κοφτερήν, γεμίζει τ μπασλίκια,
ψηλώνει βάδες δυνατές, νερ ν μν το φύγ.
Φέρνει κα σπόρο διαλεχτν κα κάμει τν σποριά του,
κα μοναχς πότιζεν, πόδειλι σαββάτου.

Βασκανία


Βασκανία

ιδ΄

Γοργοβαδίζ’
νοιξι κι’ ο μέρες ντρεισαν,
στ περιβόλια τ φυτ θεριέψαν κα δασσαν,
κηπουρς τ νοιάζεται κι’ χει μεγάλην γνοια.
Τ περπατε τν οδαυγή, τ περπατε τ δείλι,
τ μελετ, τ χαίρεται κα δν ποχορταίνει,
σκόρδο κρεμ ες τ πέργερον, τυχν μ τ βασκάνουν.

Ὁ Γιάννος καὶ ἡ τράπεζα


Ὁ Γιάννος καὶ ἡ τράπεζα

ιγ΄

Τὸν Γιάννον χρέη πνίγουν σὰν πέλαγο βαθὺ
καὶ τὸ φαρμάκιν ἔπιεν, ὁλόγλυκο κρασί.
Πικρὰ τὸν κλαῖνε οἱ φίλοι, πικρὰ κι’ ἡ γειτονιά,
ἡ δόλια του γυναῖκα, τὰ τρία ὀρφανά.
Ἡ τράπεζα δὲν κλαίγει, μηδὲ ψυχοπονεῖ,
τὸ σπίτιν του κουρσεύει καὶ τοὺς ἀγροὺς πωλεῖ.
Στὴν Ἀχερουσιάδα, στὸν ἄμμον, στὲς ἀκτὲς
προσμένουσιν, ἀράδα, μυριάδες οἱ ψυχές.
Μυριάδες κι’ εἰς τὸ κῦμα, βογγᾶν, παρακαλοῦν,
ὀνόματα ἀνακράζουν κείνων ποὺ χρεωστοῦν.
Ὀλίγοι σχωρεθῆκαν, τὸ κῦμα τοὺς ξερνᾷ,
κι’ ὅσους σιωπὴν ἐλάβαν, στὸν Τάρταρο γυρνᾷ.


Πικρὸς ἔνι ὁ κάματος


Πικρς νι κάματος

ιβ΄

Στ’
μάξια ζεαν τ' λογα, τν μμον κουβαλοσαν,
τν μμον κουβάλαγαν, τν βάλτο να γεμίσουν.
Τν βάλτον μμογέμισαν, χωράφιν τν ποσαν,
κα τ χωράφιν σπειραν κα τν σοδει θερίσαν.
Κι’ πείτις τν θέρισαν χαμογελάσαν κι’ επαν.
«Πικρς νι κάματος μά ’χει καρπ σν μέλι».

Πάρωρα


Πάρωρα

ια΄

Ὅπως ἀνθίζ’ ἡ μυγδαλιὰ πάρωρα γελασμένη,
ἔτσι κι’ ἐλπίδες φτερωτὲς τὸν Κωσταντῆ σηκῶσαν.
Βλέπει Φλεβάρην ἄνοιξι, τὸν Μάρτη καλοκαίριν,
μὲ δίχως σόμπες καὶ φωτιὰ βουλήθη νὰ φυτέψῃ.
Βάζει θαλάμους ντοματιές, θαλάμους τὰ πιπέρια,
κι’ ἓν ἁψηλὸ κι’ ἀμμουδερὸν μὲ ἀγγουριὲς γεμεῖ το.
Πέφτει τὸν Μάρτη παγωνιὰ καὶ πάχνη τὸν Ἀπρίλην.
Γίνα οἱ ντομάτες κάρβουνο κι’ οἱ πιπεριές του ξύλο,
κι’ οἱ πράσινές του οἱ ἀγγουριὲς σὰν τὸ σαπούνι ἐλειῶσαν.
«Μωρ’ ἔμαθες τὰ πού ’παθεν ὁ μαῦρος Κωσταντῖνος;»
«Τὰ πού ’παθεν ὁ Κωσταντῆς ὅλοι τά ’χουμε πάθει,
ὅτι διαβαίνει τὸ πρεπὸ πάνω σὲ μύρια λάθη».

Ὁ κὺρ Βοριᾶς


κρ Βορις

ι΄

Ο
μπόροι κρυφοχαίρονται κα κρυφολογαριάζουν,
κρ Βορις μήνυσεν θέλει φυσήξει πάλε,
θέλει παγώσει τος γρούς, τινάξει θερμοκήπια.
Λαγοκοιμται κηπουρός, δαγκώνεται καρδιά του,
κάθε τ’ γέρα σφύριγμα λύνει τ γόνατά του,
σν ξημερώσ αγερινς τί θ’ ποφανερώσ...

Ὁ Γιώργης ὁ νταὴς


Ὁ Γιώργης ὁ νταὴς

θ΄

Κρατεῖ ὁ Γιώργης ὁ νταὴς τὸ πλειὸν ὡρηὸν ἀμπέλιν.
Μὲ μαστοριὰν ἐκλάδευε, μὲ τέχνη τὸ τρυγοῦσεν,
μὲ κόπο τὸ ἐσκάλιζε καὶ τὸ περιθειαφοῦσεν.
Φυτεύει καὶ γιὰ φράχτη του λογιῶ, λογιῶ τὰ ῥόϊδα.
Οἱ χωριανοὶ θαυμάζουν το κι’ ὁ Γιώργης καμαρώνει,
κι’ οἱ γεωπόνοι τὸν καλοῦν νὰ ὑπάγῃ νὰ διδάξῃ.


Ὁ Στράτης νυχτογύρισεν


Ὁ Στράτης νυχτογύρισεν

η΄

Ὁ Στράτης νυχτογύρισεν βαρὺς ἀπ' τοὺς μπαξέδες,
παίρνει νερὸ καὶ νίβεται, ῥοῦχα καθάρια βάζει.
Ἡ κὺρ Ἀννοῦλα ἑτοίμασεν ψωμίν, αὐγά, τομάτα,
στρώνει του τάβλα ἵνα γευτῇ σ’ αὐλὴν ἀσβεστωμένη.
Κι’ ὁ Στράτης ἐτρωγόπινε μ’ ἀνάῤῥιχτο σακάκι,
κι’ εἶχε τ' ἀστέρια γιὰ κερί, κληματαριὰν γιὰ σκέπη.


Γραφὲς


Γραφὲς 

ζ΄

Κάτω στὸ γιαλό, κάτω στὸ περιγιάλι
μέρος εἶν’ κρυφό, τῶν ῥωτευμένων τόπος.
Πέλαγον ὀμπρός, ξοπίσω πευκοδάσος,
κι’ εἰς τὲς ἀκρομεριὲς βραχιά ’ναι ἀραδιασμένα.
Κεῖ οἱ νηοὶ κι’ οἱ νηὲς φιλὶ πᾶν νὰ χορτάσουν,
καὶ σὰν φιληθοῦν στὴν πέτρα τὸ χαράσσουν.
«Τὸ εἴδατ’ ἄστρη τ’ οὐρανοῦ καὶ σὺ λαμπρὸ φεγγάρι
μὰ μὴν τὸ μαρτυρήσετε πῶς γίναμε ζευγάρι».
«Ἥλιε μου ἀτός σου κρῖνε το στ’ ἀλήθεια ἂν μ’ ἀγαποῦσε,
ὅτι εἶδα σε στὰ μάτια του σὰν μὲ γλυκοφιλοῦσε».
«Ὡσὰν τὸ κῦμα ποὺ φιλεῖ παντοτινὰ τὸν ἄμμον,
ἔτσι ποθῶ τὰ χείλια σου εἰς τὰ δικά μου ἀπάνω».

Τὸ λουτρὸ τῆς Ἀρσινόης


Τὸ λουτρὸ τῆς Ἀρσινόης

Ϛ΄

Μέσα σὲ τόπο δασωτό, παντέρμο λιμνογιάλι,
ἡ Ἀρσινόη ἐπόθησε λουτρὸ μὲ τὴν αὐγοῦλα.
Τήνε θωροῦ ποὺ γδύνεται λάφια, πουλιὰ κι’ ἀγρίμια,
κι’ ἀντιλαλεῖ τὸ γέλιο της στὴν ἡσυχιὰ τοῦ δάσους.
Ἀγάλι, ἀγάλι στὸ νερὸ βυθίζεται, βουτάει,
γραίνονται στήθια ζωγραφιά, κορμάκι ἀγαλματένιο.

Νύχτα παγερὴ

Νύχτα παγερ

ε΄

στεροκεντημένη, νύχτα παγερή,
χιονοσκεπασμένη κι’ χνοφώτιστη,
πόσωσε τ ξύλα, κψε τν φωτι
γι ν κρυώσ' ρηα πο εν’ στν κλίνη μου.
Κι’ πάνω μου ν γείρ, ν μυριοφιλ,
ν μ σφιχταγκαλιάζ μέχρι τν αγή.


Τὸ τραγούδιν τοῦ ξενιτεμμένου


Τ τραγούδιν το ξενιτεμμένου

δ΄

ητέ, πάρ' τ τραγούδιν μου στ χρουσοφτέρουγά σου,
πέτα μακρι κα ῥῖξε το νάμεσα πελάγου.
Ν κατεβ τ σύγνεφον κι’ πν ν καλλικέψ,
νοτις ν ταξειδέψ το στς γαπς τ ογαν.
Ν πέσ τ ψιλόβροχον, ν τς τ τραγουδήσ,
γι ν μ νιώσ' γάπη μου κι’ λησμονι ν σβήσ.

Ξανθὴ Μαγυαροποῦλα


Ξανθ Μαγυαροπολα

γ΄

Στ
καπηλει πο γδύνονται πανεύνοστα κορίτσια
τρύπωσε στν γκάλη μου ξανθ Μαγυαροπολα,
κι’ πάνω μου στησε χορόν, μ νάζι καμωμένον.
Κι’ φάνη με τ καπηλει γι σπήληο τ νεράϊδων,
πόλις λοτρόγυρα γι δάσος μαγευμένο,
κα ξανθ γι μάγισσα πο χει μ' ρπαγμένον.

Ὁ θλιμμένος ἑκατόνταρχος


θλιμμένος κατόνταρχος

β΄

Φιλ
νος κατόνταρχος πολλ θλιμμένος νι.
Πότε ες τ φέγγος ξάγρυπνος μ τ’ στρη συντυχαίνει,
πότε βουβς μ τ σπαθν χορτάρια ξεκορφιάζει,
ρημος πίνει τ κρασ κα λόγον δν λλάζει.
«Φιλνε πς κα θλίβεσαι κα καρδιοτυραγνιέσαι;»
«Στ τρίστρατο ξεπέζεψα, στν μαρμαρένια βρύσι,
κοπάδι κοριτσόπουλα φτάνει γι ν γεμίσ.
Κι’ λες θωρον με κα γελον κα κρυφοκουβεντιάζουν,
κα μι θωρε μ δν γελ, μήτε κα κουβεντιάζει,
μν ρθε, καλημέρισε κα τν καρδι μ’ πρεν.
Δυ βράδια τν πάντησα, δυ λόγια τς ξηγομαι,
τν πρώτη μ’ επε σ' γαπ, τν δεύτερη σ' ρνομαι».

Κόρον δ' οὐχ εὗρον ὀπωπῆς


Κόρον δ' οχ ερον πωπς

α΄

Κάποια πανώρηα λυγερ
τν λιον γαποσε·
στ περιγιάλι γδύθηκεν, λυσε τ μαλλιά της,
πλαγιάζει, φανερώνει του τ ποθοθέλγητρά της.
Στάχυ ξανθ χρυσάφιζε τ χνούδι στ κορμί της,
κι’ λιος δν χόρταινε τν κόρη ν βιγλίζ,
κι’ φέγγασιν ο κτνες του λαμπρύτερ' π' τ πρτα.