Ῥωμαϊκὸν σονέττο (Τῆς πτώσεως)

Ῥωμαϊκὸν σονέττο
(Τῆς πτώσεως)

σξθ΄

Ὁ Στράτης τρώγει στὸν σοφρά, καφὲ ἡ Ἄννα πίνει,
γυρνοῦν εἰς νηόστρωτες αὐλές, θωρᾶν ψηλὰ μπαλκόνια·
τὰ τέκνα σπίτι’ ἀνάστησαν, κι’ οἰκοδομὴ νὰ δίνῃ,
κατέχουν πειὰ κι’ ἐξοχικὰ κι’ ὅσα ἐλεῖπαν χρόνια.
Κι’ ἐρώτησα τὴν μάννα μου κι’ ἐρώτησα τὴν θειά μου,
«Πρόσφυγες, πῶς θὰ χαίρονταν τὰ τόσ’ ἀποχτημένα»·
συνδυὸ μοὶ ἀπεκρίθησαν κι’ ἐσκίρτησε ἡ καρδιά μου,
«Μήτε ποὺ τὰ ἐπρόσεχαν καὶ τά ’χανε γραμμένα».

Ἀμ’ ὅταν ἱστοροῦσαν * τῶν ἀνθρώπων τὸν κάματο
ἁγνὰ συγκινημένοι * τοὺς ἀξίους ἐπαίνευαν,
τοὺς μόχθους τῶν ἀγώνων, * τῆς ἀρετῆς τὴν σμίλη.
Ὤ παππού μου! Γιαγιά μου! * Τὴν ξεφτίλα, τὸν θάνατο
τῆς πτώσεως μὴν ζήσω· * κι’ ὀμνύω στὰ μᾶς ἕνωναν
ποτὲς μὴν προσκυνήσω * ὡς καὶ ὑμεῖς τὴν ὕλη.

Ῥωμαϊκὸν σονέττο (Τοῦ παρακατιανοῦ)

 Ῥωμαϊκὸν σονέττο

(Τοῦ παρακατιανοῦ)

σξη΄

Ὤ! Μακάριοι * ποὺ σὲ ὑποτιμοῦνε,
ταπεινόν, ἀχαμνὸν * ποὺ σὲ ὀρδινιάζουν·
τοῦ βίου ὁδηγὸν * στεῤῥὸν σ’ ἀραδιάζουν,
καὶ παρακάτω * καὶ τρίτον σὲ θωροῦνε.
Πὼς δὲν ἔζησες, * πὼς διόλου δὲν ἐχάρης,
καί φτωχὸς καί λιτὸς * καί ἀταξείδευτος·
ἀνήλιος ἡδονῶν, * πάντ’ ἀσυγχρώτιστος,
δὲν ἀξιώθης * γεῦσι ζωῆς νὰ πάρῃς.

Ὅτι βαστιέσαι * στοῦ κάλλους σου τὸ κάστρον,
ἀντρειεύεσαι * στὸ πειὸ ἁψηλὸ πυργί σου,
κι’ ἔρμος θωρεῖς * τῶν πολλῶν τὴν παράταξι.
Τῶν μαρμαρινῶν * σταυρῶν ἡ διάταξι
κάποιο λιόγερμα * ψιθύρισεν στ’ αὐτί σου:
«Σὲ ἀρκεῖ μι’ αὐλή, * μιὰ φυλλωσιά, ἕν’ ἄστρον».