Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

Ἡ παρθένος, ἡ σπάθη καὶ ἡ βίβλος

παρθένος, σπάθη κα βίβλος

ρξε΄

Ι. Πολλὰ τ π γς βασίλεια κα θνη, μ μόνον γνωρίζων τς καταλλήλους στροφς κα τν ρθν δν μπορε μεταβαίνων κε ν τ περιηγηθ.  ν ξ ατν κα πόλις βασίλειον τς λίλ, εὑρισκομένη κάπου ν μικρ σί κα π τόπων λαφρς «νηφορικν» πο μες δν δυνάμεθα ν δομε. Περ το νόματος λέγεται τι σημαίνει νθος χετταϊστ κα τι ες τς φλέβας τινν κ τν κατοίκων κυλ τ ρχαον αμα τν Χετταίων. Μελετήσας προχείρως περικοπὰς κειμένων ρχαίου κώδικος κα κυλίνδρους παλαιν χειρογράφων κα νεκα το πλήθους τν νομάτων ες τος βασιλικος καταλόγους, σχημάτισα γνώμην τι τ κριβς ντίθετον σχύει· πολλ δ παρέλαβαν κα παλαιόθεν διδάχθησαν π τν νωτέρων βασιλείων οἱ μικρασιται λαο περ τν γλσσαν κα τν τέχνην, λλ’ γνον δι ποίων τρόπων, μόνον ποθέτω.

ΙΙ. Ἔτυχεν κατ τν ν λλ παραμονήν μου κα βασιλες πέθανεν. Δοθείσης εκαιρίας κα ντιβασιλέως πιτρέψαντος, παρευρέθην ες τν σύναξιν το δήμου ὁπο ναγορεύεται νέος γεμών. Ο μν ρχοντες προσκαλονται συνοδεί το τελετάρχου ντς τς αθούσης το θρόνου, τ δ πλθος το λαο, ντ το νακτόρου τασσόμενον, προσμένει τν ξοδον ατν μετ το νέου γεμόνος. Γνωρίσας δ τ τελεσθν τυπικόν, ἀκολούθως κα ν συντομί τ παραθέτω.

ΙΙΙ. Πρῶτοι τν ρχόντων στέκονται νώπιον το βασιλέως, νδεδυμένοι χιτνας φαιούς, ο δημογέροντες τς τάξεως τν Ταύρων, πο εναι, ν επομε, ο γροτοτεχνται παντες. Οτοι φέρουσιν μίαν κόρην παρθένον γυμνήν, λυσιπλόκαμον καὶ νυπόδητον, πολλ εμορφον ες τ κάλλη το κορμίου, ναντιῤῥήτως συνετν κα φρονίμην, πο τν διάλεξαν π’ λας τς παρθένους θυγατέρας τν νοικοκυραίων το βασιλείου. ταν κόρη χαμηλοβλέπουσα σταθ μπροσθεν το θρόνου, λέγει ὁ σεβασμιώτατος τν δημογερόντων πρς τν βασιλέα «Λάβε γρν να κάμς ζωήν». Μόλις ρχων ποκριθ τι δέχεται τν κόρην δι σύζυγον, ο δημογέροντες προσκυνοσιν νακράζοντες μάδιν «Πατέρα μας σ γνωρίζομεν!», δ «Πατέρας σας θέλω κυβερνήσει» λέγων, ὑποκλίνεται.

ΙΙΙΙ. Δεύτεροι προσέρχονται ἐνώπιον το βασιλέως, νδεδυμένοι χιτνας ρυθρούς, ο γεμόνες τς τάξεως τν Λεόντων, πο εναι ο πολεμιστα κα ο ππόται ο βασιλικοί. Οτοι φέρουσιν μίαν σπάθην μφίστομον γυμνήν, χρυσολαβ κα χρυσοποίκιλτον, πολλὰ εμορφον ες τ εδος, ναντιῤῥήτως λαφρν κα θραυστον, πο τν σφυρηλάτησαν, δι τέχνης μυστικς, π’ λας τς αματοβάπτους σπάθας τν ν πολέμ ριστευσάντων πεσόντων το βασιλείου. ταν σπάθη στράπτουσα πιδειχθ μπροσθεν το θρόνου, λέγει ὁ νδρειότατος τν γεμόνων πρς τν βασιλέα «Λάβε ρματα να κάμς ερήνην». Μόλις ρχων ποκριθ τι δέχεται τν σπάθην δι πλον του, ο γεμόνες προσκυνοσιν νακράζοντες μάδιν «δελφόν μας σ γνωρίζομεν!», δ «δελφός σας θέλω πολεμήσει» λέγων, ὑποκλίνεται.

Π. Ὑστερινο μφανίζονται νώπιον το βασιλέως, νδεδυμένοι  χιτνας λευκούς, ο πατέρες τς τάξεως τν Λύκων, πο εναι ο σεπτο ερες κα ο τς σοφίας θεράποντες. Οτοι φέρουσιν μίαν βίβλον δερματόδετον κα χρυσόδετον, π τὸν τίτλον «Βίοι τν βασιλέων τς λίλ», πολλ εμορφον ες τν ψιν, ναντιῤῥήτως βαρεαν κα πολύφυλλον, πο ντς κατεγράφησαν ρχθεν, π τος βασιλικος γραμματέας (τος μοίως ες τν τάξιν τν Λύκων νήκοντας), παντα τ ξιομνημόνευτα ργα τν ν τῇ χώρ βασιλευσάντων, τ γεννήσαντα τν ρετν κα τ σπείραντα τν κακίαν ξ σου.  ταν βίβλος νοιχθ, ες τ σημεον τς πρώτης γράφου σελίδος, μπροσθεν το θρόνου, λέγει γιώτατος τν πατέρων πρς τν βασιλέα «Λάβε γνσιν να κάμς ρετήν». Μόλις ὁ ρχων ποκριθ τι δέχεται τν βίβλον δι διδαχήν του, ο πατέρες ποκλίνονται νακράζοντες μάδιν «Υόν μας σ γνωρίζομεν!», δ «Υός σας θέλω εεργετήσει» λέγων, κλίνει λαφρς τν κεφαλήν.

ΠΙ. Κατόπιν καὶ ες γλσσαν ρχαίαν κα πλέον κατάληπτον δίδεται ὁ ρκος τν βασιλέων ν σιωπ.

ΠΙΙ. Μετὰ τ πέρας τς τελετς κα τν ξοδον κ το νακτόρου τν ρχόντων μετ το βασιλέως, το συμποσιάρχου σαλπίζοντος κινε μία σεμν ορτ κα ο πάντες τρώγουσιν κα πίνουσιν κα χορεύουσιν, μ τ πρτον ἆσμα πο τραγωδεται κατ  παράδοσιν π το λαο χει τ ξς λόγια:

χομε νέον βασιλη κι’ χομε νέον ῥῆγα!
Κορίτσι οἱ Ταροι δώκασιν κι’ ο Λέοντες σπαθίτσιν
κι’ οἱ Λύκοι καλεντάριον, ν λέ τς καλωσύνες.
Πατέρας νά ’ναι τοῦ λαο, τν ντρειωμένω ἀδέρφι,
τῶν γιων κα σοφν γιός, τς χώρας δυναμάριν.
ητς νέος βασιληάς! ητς τ παλληκάριν!

Ἀγνώστου περιηγητοῦ

Τρίτη 12 Ιουλίου 2016

The Gardens Of Yin



















Ποίημα τοῦ Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ

Στν ρτεμιν ντ.

Πέρ’ ἀπ’ αὐτὸ τὸ τεῖχος ποὺ ἡ ἀρχαία λιθοδεσιά του
σὲ πύργους βρυοπερίκλειστους τὸν οὐρανὸ ἀνεβαίνει,
θά ’ναι ὅλο κῆποι σκαλωτοί, μὲ ἄνθια πλουτισμένοι,
μὲ πεταλοῦδες, μέλισσες, πουλιά, στὸ πέταγμά τους.

Θά ’ναι μέσα περίπατοι, κι’ ἁψιδωτὰ γιοφύρια
λωτῶν λιμνοῦλες θὰ περνοῦν, θερμές, ποὺ καθρεφτίζουν
ναῶν μαρκίζες· κερασιὲς μ’ ἁβρὰ κλαδιὰ καὶ φύλλα
κόντρα στὸν ῥόδινο οὐρανὸ ποὺ ἐρῳδιοὶ φτερίζουν.

Θά ’ν’ ὅλα ἐκεῖ, ὅτι ὄνειρα παληὰ ξάφνου πλαταίνουν
πύλη πρὸς τὸν λαβύρινθο τῶν λίθινων φανῶν,
ποὺ ῥέμματα νωχελικὰ στριφτὲς πορεῖες μακραίνουν,
χτενίζοντας χλωροὺς κισσοὺς γερμένων κλωναριῶν.

Τάχυνα – Μὰ ὡς ὑψώθη μπρὸς μέγα, στοιχειωτικὸ
τὸ τεῖχος, δὲν ὑπῆρχε πειὰ ἡ πύλη νὰ διαβῶ.

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2016

Ὅταν πολεμᾷς


ταν πολεμς

ρξδ΄

Γροικᾷς θουρίους κι’ μνους ταν πολεμς,
τὰ «μπρός», «Γι τν πατρίδα», «Γι τν λευτεριά»;
Κροτεῖ σιωπ, κροτε σιωπ θάνατος,
στόμα φαρμάκι «Χτύπα» οὐρλιάζει μίλητο
καὶ τ στομάχι πέτρα, πόδια γυάλινα.
Κρυοπαγωμένοι ἀγέρες, σέρνονται, ο νεκροί,
πίσω ἀπ’ το μαύρου Χάρου τ μαυράλογον·
Μὸν νθρωπος παρέκει κι’ συμπολεμ,
λιος, τ’ στρη, τ παιδιόθεν γνώριμα,
τὸν νο σταυρώνουν, μν ουφήξ βυσσος.