VENI, VIDI
σο΄
Σὲ μιὰ διάβασι * στὴν κάτω Ἐγνατία·
μαῦρες ἐμβάδες * καὶ πράσινη ἐσάρπα,
ἀλογονουρὰ * ψηλή, ξανθὴ ὡς στάχυς,
στέκει ἐν φωτὶ * ἀπόγιομα τ’ Ὀκτώβρη.
Τὰ παμφορεῖα * κι’ οἱ ἅμαξες περνοῦσαν.
Ἦλθον καὶ εἶδον… * Καιρῶν τὸ κῦμ’ ἀσκώθη
θηόρατον, γοργόν, * καὶ μ’ ὤθησε στὰ βένθη:
Σ’ ἑλληνιστικές, * βυζαντινὲς ἡμέρες
καὶ ὑστερινὲς * κι’ ὥσμε τὸ νῦν κατόπιν.
Τρισώρηες Μακεδνές, * παράμμορφες Ῥωμηές,
γλυκειὲς Ὁβραῖες * καὶ Ντονμέδων κυράδες
καὶ Φραγκοποῦλες, * καὶ Γραικῶν δεσποινίδες,
Πολίτισσες, Σμυρνηές, * λογιῶ προσφυγοποῦλες,
χρόνο στὸν χρόνο, * αἰῶνα στὸν αἰῶνα,
κάλλη στὰ κάλλη, * στὸ κορμὶ καὶ τὴν ὄψιν
τὴν ἀγέρωχον * ἐκεινῆς ἀντηχοῦσαν,
μὲς στὸ λαγαρὸν * ἡλιόφως τοῦ Ὀκτώβρη.
Τὰ παμφορεῖα * κι’ οἱ ἅμαξες περνοῦσαν.
Πόλι! Θεσσαλονίκη! * Τὸ πρόσωπό σου
τὸ θηλυκό σου * στὸ πρόσωπό της εἶδα,
κεῖ ἀπείκασα * τὴν σύνοψι τοῦ Αἰῶνος,
τὴν λαξεμμένη * μὲ τῶν μοιρῶν τὴν σφῦρα.
Καὶ εἶπα veni, vidi. * Τὸ Κάλλος Εἶναι.
Καὶ ὕπερθεν τῆς νίκης * Ἀγάπη Εἶναι.
Καὶ μὸν ἐλπίζω * γιὰ πάντα νὰ βαστάξῃ
τὲς γυμνὲς μνῆμες, * τ’ ἀμόλευτο τοῦ λόγου,
τὴν ἀστέρευτη * τοῦ ἔρωτος ἀνάβρα.
Σὲ μιὰ διάβασι * στὴν πάνω Ἐγνατία,
ὡς ἅμαξες περνοῦσαν * καὶ παμφορεῖα,
τὴν ἀτένισα * καὶ τὸν δρόμον ἐπῆρα…
ἀλογονουρὰ * ψηλή, ξανθὴ ὡς στάχυς,
στέκει ἐν φωτὶ * ἀπόγιομα τ’ Ὀκτώβρη.
Τὰ παμφορεῖα * κι’ οἱ ἅμαξες περνοῦσαν.
Ἦλθον καὶ εἶδον… * Καιρῶν τὸ κῦμ’ ἀσκώθη
θηόρατον, γοργόν, * καὶ μ’ ὤθησε στὰ βένθη:
Σ’ ἑλληνιστικές, * βυζαντινὲς ἡμέρες
καὶ ὑστερινὲς * κι’ ὥσμε τὸ νῦν κατόπιν.
Τρισώρηες Μακεδνές, * παράμμορφες Ῥωμηές,
γλυκειὲς Ὁβραῖες * καὶ Ντονμέδων κυράδες
καὶ Φραγκοποῦλες, * καὶ Γραικῶν δεσποινίδες,
Πολίτισσες, Σμυρνηές, * λογιῶ προσφυγοποῦλες,
χρόνο στὸν χρόνο, * αἰῶνα στὸν αἰῶνα,
κάλλη στὰ κάλλη, * στὸ κορμὶ καὶ τὴν ὄψιν
τὴν ἀγέρωχον * ἐκεινῆς ἀντηχοῦσαν,
μὲς στὸ λαγαρὸν * ἡλιόφως τοῦ Ὀκτώβρη.
Τὰ παμφορεῖα * κι’ οἱ ἅμαξες περνοῦσαν.
Πόλι! Θεσσαλονίκη! * Τὸ πρόσωπό σου
τὸ θηλυκό σου * στὸ πρόσωπό της εἶδα,
κεῖ ἀπείκασα * τὴν σύνοψι τοῦ Αἰῶνος,
τὴν λαξεμμένη * μὲ τῶν μοιρῶν τὴν σφῦρα.
Καὶ εἶπα veni, vidi. * Τὸ Κάλλος Εἶναι.
Καὶ ὕπερθεν τῆς νίκης * Ἀγάπη Εἶναι.
Καὶ μὸν ἐλπίζω * γιὰ πάντα νὰ βαστάξῃ
τὲς γυμνὲς μνῆμες, * τ’ ἀμόλευτο τοῦ λόγου,
τὴν ἀστέρευτη * τοῦ ἔρωτος ἀνάβρα.
Σὲ μιὰ διάβασι * στὴν πάνω Ἐγνατία,
ὡς ἅμαξες περνοῦσαν * καὶ παμφορεῖα,
τὴν ἀτένισα * καὶ τὸν δρόμον ἐπῆρα…