Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

Τῆς ἀγαπῶς τὸ ἰχνάριν



Τῆς γαπς τ χνάριν

ρνθ΄

Τήρα, μαντεύτρα, τὸ γυαλί, τν κρουσταλλένια σφαρα,
κι’ ἄφες ντς τ μμάτια σου κι’ φες κα τ μυαλόν σου,
ν’ ἁρπάξ τα τ μμάτια σου, ν πι το τ μυαλόν σου,
νὰ ερ ες τ μελλούμενα τς γαπς τ χνάριν.
- Τηρῶ, αὐθέντη, τ γυαλί, τν κρουσταλλένια σφαρα,
κι’ ὑπάγει με στν γαπ κα περπατε τ χνάριν.
χει μελι τ μμάτια της, μελι κα τ μαλλιά της,
κι’ ἒν ες τν ψιν οδαλ κι’ ν στν μορφν πανώρηα,
κι’ ἒν σ’ λα σν πο γνώριζες κι’ εχες πολλ γαπήσει,
καὶ τ στοιχειν δν στοχε κι’ σφαρα δν λαθεύει.
- Φανέρωσε, μαντεύτρα μου, τὰ πο ποιε κα λέγει.
- Ἡ ρα λιοβασίλεμμα κι’ λιος βασιλεύει
κι’ ἡ γαπ μαξηλατε, μ δίχως ππους δρέμει,
σαγίττα γοργοχύνεται στὸ χρυσαφένιον γέρμα.
ναβοσβήνει ἡ μαξα, κατ τ πέλαο στρέφει,
τραβᾷ τν δρόμο τν γρν, τν μέγα δρόμο φήνει,
μὲς στ ληοστάσια χάνεται κα κουρνιαχτν σκώνει,
καὶ σταματ τν μαξαν σ’ ρχαον μπρς ημάδι,
κι’ ἒν τ ημάδι πύργος σου, τ πυργοκάστελλόν σου.
Τώρα ἡ ρα σύθαμπον, φῶς στερνό, λυκόφως,
διαβαίνει στὰ γκρεμίσματα κι’ λόγυρα ξετάζει·
θωρεῖ κατ τν κάμαρη πο γέρνατε τ βράδια,
θωρεῖ κατ τν τράπεζαν π’ ντικρύ σου δείπνα,
καὶ τ κελλν πο κένταγε, τ στιν που τραγούδα…
Τῆς νύχτας τ μυριόφεγγον φωτ τ κανδηλέρι
κι’ ἀπ’ τ γκρεμίδια προχωρε, στν μμουδιν κατέβη,
γυμνώθη μπρὸς στ πέλαγο κι’ μμοπατε ς τν χνα
κι’ ὁλόκορμην βουλίζεται, πέφτει στ μαρον κμα.
Τώρ’ ἀναδυέται γρ ξωθιά, στράφτει γυμν νεράϊδα,
γυμνὴ στν μμον κάθεται, κάθεται κι’ ἀποβλέπει,
κι’ ὁ ποταμς το φεγγαριο, τ’ λάργυρον ποτάμι,
λούζει τὸ πυργοχάλασμα, λούζει κα τ κορμίν της.
Δρόσο βγάνει τὸ πέλαγον, ψχος φυσ τ’ γέριν,
δάκρυ χύνει τὸ πρόσωπον, πετον τ στήθη φλόγα,
πνοὴ τ’ χείλη ψιθυρον κα τ’ νομά σου λέγουν …
ἄχου ζουρλάθης, ἄρχοντα, γύμνωσες τ σπαθίν σου;
Μ’ ἐτάραξες κι’ σφαρα κλε κι’ χάθη της τ χνάριν.
- Θέλω διαβῆ, μαντεύτρα μου, τν βυσσον το αἰῶνος,
κι’ ἀναδρομάρης ρωτας κα δν τν παύει χρόνος,
κι’ ἡ γαπ μ’ νόμασεν κα τ’ νομά μου επεν!