Παρηγοριὰ τοῦ ἀοιδοῦ
ξγ΄
Σὰν γκρίζα
καστροφυλακή, τριπλοκαγκελλωμένη,
μὲ προμαχῶνες ἁψηλούς, τάφρο βαθὺν ζωσμένη,
εἶν’ ἡ πολύπικρη πενιὰ ποὺ χρόνους πολεμῶ την,
μὰ τὰ μικρὰ τραγούδια μου βαστοῦν με καὶ βαστῶ την.
Ποὺ τά ’χω ἀντὶς γιὰ ῥοδαυγή, γιὰ ἥλιον μεσημέρι,
γιὰ τ’ ἀργυρόχρουν δειλινό, τ’ ὁλόδροσον ἀγέρι.