Πενθεσίλεια
καὶ Ἀχιλλεὺς
νβ΄
Τὴν Πενθεσίλεια ὁ Ἀχιλλεὺς σπαθοκοντάρισέ την,
κι’ ὡς ἡ ψυχή της φτέρωνε κατάμματα τὸν κοίτα,
βαριὰ τὸν λάβωσ’ ἡ σαϊττιά, τρανὴ φωνὴν ἐσῦρεν.
«Ἀνάθεμά σε Χάροντα καὶ μυριανάθεμά σε,
δόλια ὡς πλέκεις στοὺς θνητοὺς δολιόπλεξες καὶ μένα,
μὲ γέλασες καὶ βάρεσα τὴν αὐριανή μου ἀγάπη».