Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Κοράσια τοῦ πολέμου


Κοράσια το πολέμου

Ϟθ΄

π τν πρτο πόλεμον ἐῤῥόϊδισαν τρες μέρες,
καβαλλαραοι σμείξανε στο κάμπου τος γέρες,
κοντοκρατσαν τ’ λογα κι’ ντικρυν σταθκαν.
κάλπασε στν κεφαλ τν Σκύθων ταμνος
κι’ δέσποινα τν κοπελλιν φτερνίζει, τ’ ντιβγαίνει.
Κι’ ς ζύγωσαν ο μαροι τους λίγον σιωπσαν,
κι’ νας τν λλον μέτραγε κι’ ρχεται νης κα λέει.
«ημάξανε τ βουκολι κα τ σφαχτ κλεμμένα,
τ παλληκάρια διαλεχτ στν κρύα γς χωσμένα,
ο πολεμάρχοι ργίζονται κι’ ο γέροι συλλογιονται.
Μ κα σς χαλάσαμεν ταίρια, γονηος στν μάχη;
Μονόκουρσο μν πήραμε κόρες σας γιά μαννάδες;
Μ τν προγόνων κρμα ν κα γδικιωμν ζηττε;
Φανέρωσέ το, κοπελλιά, τ τί μς πολεμτε;»
«Λειβάδιν νι χλοερό, πλατν λογοθρόφο
κι’ ναμεσς Θερμώδοντας ποταμς κυλάει.
κε στέκ’ Θεμίσκυρα, καστρ πυργοζωσμένο,
κενο τν τόπ’ ρίζαμε κα λέγαμε μητρίδα.
Μι μέρα μς πλάκωσεν λλενικ φουσστον
κι’ λλες γρίμια σκόρπισαν, πόλεμος ς χάθη,
κι’ λλες στ πλοα σοραν μας, σκλάβες γι τν λλάδα.
Κάποια θε σπλαχνίσθη μας κα μέθυσε τος ντρες,
κι’ ς κοιμονταν κόψαμε τος τρυφερος λαιμούς τους.
Γαλιόττες τρες κουρσέψαμεν μ διάφορο κανένα.
μαθες π ρμενα, ταξείδια πελαγίσια,
τυφλ πηγαινοφέρναν μας ο θέλησες τ’ νέμου
σπου σ τοτες τς στερης μς ξέβρασεν πόντος.
Τ κμα τροχαλούσαμε, τν γυρισμν μετρντας,
σν λογα πλατύστερνα σιμσαν στ βοσκήν τους.
Δοξάρια ρματωθήκαμε κα δίστομα πελέκια,
τ’ λογα φτερνίσαμε μ μι βουλ στ φρένα,
ξένες στν μαύρη ξενιτει ν’ πλώσουμε στ ξένα.
Κι’ ατ πο τώρα θ μιλ, Σκύθη, μν λησμονς τα.
μες ταίρια δν χομε, γονηος ν χαλαστονε,
μάννες κα θυγατέρες μας συνάρματες καλπάζουν,
μήτε γι’ ρχαία χρεωστημι τν πλερωμ ζητομε.
Μες μαζόνες εμαστε, κοράσια το πολέμου,
φίλες πιστς τς νυς, γυνακες ντροφόνες».