Βλέμμα
ἀνθρωπινὸ
πη΄
Μεσοδρομὶς κεῖται σκυλίν, τὸ γαῖμα του λιμνάζει,
τινάζει τὸ κορμάκιν του, ψυχοῦλα του ῥαγίζει.
Ἐψὲς θαῤῥῶ πὼς τό ’χα δεῖ, προψὲς τό ’χα ἀντικρύσει
σὲ πόρτα ὀμπρὸς κι’ ἐγάβγιζε, σ’ αὐλόθυρα κι’ ἐπήδα.
Παιδόπουλον παράβγαινε καὶ τὴν οὐρὰ κουνοῦσε,
κι’ εἶχ’ ἕνα βλέμμ’ ἀνθρωπινὸ καὶ εἰς τὴν ψυχὴ μιλοῦσε.