Ῥωξάνη

Ῥωξάνη

πε΄

Μὴν εἶναι ἡλιοβασίλεμμα χρυσὸ ποὺ καίει τὸν ἄμμον;

Μὴν εἶν’ ἀχτῖδα τῆς αὐγῆς στὸν χιονισμένο κάμπον;

Μήπως ὁ χορευτὴς νοτιὰς ποὺ μὲ τὰ στάχυα παίζει;

Εἶναι τῆς κόρης ἡ ματιὰ πού ’σμειξε τὴν ματιά μου.