Τοῦ Ρόμπερτ Γουίλλιαμ Τσέημπερς
«Ἂν μόνον οἱ ἀποκήρυξαν κλῆμα
κι’ ἀγάπη ὁμοῦ
πρέπει μὲς στὸν παράδεισο
τῶν προφητῶν ν’ ἀρθοῦνε,
ἀλί μου, τὸν παράδεισο τῶν
προφητῶν ἀρνοῦμαι,
μέσα θὰ ἦταν ἀδειανὸς σὰ
φοῦχτα ἑνὸς χεριοῦ.»
Τὸ
ἐργαστήριο
Χαμογέλασε, λέγοντας, «Ἀναζήτησέ την ὣς τὰ πέρατα
τοῦ κόσμου».
Εἶπα,
«Γιατί μοῦ λέγεις γιὰ τὸν κόσμο; Ὁ κόσμος μου βρίσκετ’ ἐδῶ, μεταξὺ τούτων τῶν
τοίχων καὶ τοῦ ὑαλοπίνακα ἐπάνω· ἐδῶ ἀνάμεσα σὲ ἐπίχρυσες καννάτες καὶ
πλουμιστὰ μὲ πετράδια θαμπὰ ὅπλα, ξεθωριασμένα κάδρα καὶ καμβάδες, μαῦρα μπαοῦλα καὶ ὑψίπλατα καθίσματα, γραφικὰ
λαξεμμένα καὶ βαμμένα σὲ κυανὸ καὶ χρυσό.
«Ποιά περιμένεις;»
εἶπε, καὶ ἀποκρίθηκα, «Ὅταν φτάσῃ θὰ τὴν γνωρίσω».
Στὴν
στιά μου μία φλόγινη γλῶσσα ψιθύρισε μυστικὰ στὶς ἀσπρισμένες στάχτες. Στὸν
δρόμο ἀπὸ κάτω ἄκουσα βήματα, μία φωνή, κι’ ἕνα τραγούδι.
«Τότε
ποιά περιμένεις;» εἶπε, καὶ ἀποκρίθηκα, «Θὰ τὴν γνωρίσω».
Βήματα,
μία φωνή, κι’ ἕνα τραγούδι στὸν δρόμο ἀπὸ κάτω, καὶ γνώρισα τὸ τραγούδι, ὅμως
μήτε τὰ βήματα μήτε τὴν φωνή.
«Ἀνόητε!» ἀναφώνησε, «τὸ τραγούδι παραμένει ἴδιο, ἡ φωνὴ καὶ τὰ βήματα
ἔχουν μόνον ἀλλάξει μὲ τὰ χρόνια!»
Στὴν
στιὰ μία φλόγινη γλῶσσα ψιθύρισε μυστικὰ στὶς ἀσπρισμένες στάχτες: «Μὴν
περιμένῃς πλέον· ἔχουν προσπεράσει, τὰ βήματα καὶ ἡ φωνὴ στὸν δρόμο ἀπὸ κάτω».
Ἔπειτα
χαμογέλασε, λέγοντας, «Ποιά περιμένεις; Ἀναζήτησέ την ὣς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου!»
Ἀποκρίθηκα, «Ὁ κόσμος μου βρίσκετ’ ἐδῶ, μεταξὺ τούτων τῶν τοίχων καὶ τοῦ
ὑαλοπίνακα ἐπάνω· ἐδῶ ἀνάμεσα σὲ ἐπίχρυσες καννάτες καὶ πλουμιστὰ μὲ πετράδια
θαμπὰ ὅπλα, ξεθωριασμένα κάδρα καὶ καμβάδες, μαῦρα μπαοῦλα καὶ ὑψίπλατα καθίσματα, γραφικὰ
λαξεμμένα καὶ βαμμένα σὲ κυανὸ καὶ χρυσό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου