Τοῦ
Ρόμπερτ Γουίλλιαμ Τσέημπερς
Ἐκεῖ, ὅπου τὸ πλῆθος ἦταν πυκνότερο στὸν δρόμο, στάθηκα
μὲ τὸν Πιερότο. Ὅλων τὰ βλέμματα ἦσαν στραμμένα ἐπάνω μου.
«Τί
βλέπουν τάχα καὶ γελοῦν;» Ῥώτησα, ὅμως ἐκεῖνος χαμογέλασε πλατιά, ξεσκονίζοντας
τὴν κιμωλία ἀπὸ τὸν μαῦρο μου μανδύα. «Ἀδυνατῶ νὰ καταλάβω, θὰ πρέπῃ νὰ εἶναι
κάτι κωμικό, ἕνας τίμιος κλέφτης ἴσως!»
Ὅλων τὰ
βλέμματα ἦσαν στραμμένα ἐπάνω μου.
«Σὲ
ξαλάφρωσε ἀπὸ τὸ πουγκί σου!» ἐγέλασαν.
«Τὸ
πουγκί μου;» Ἀναφώνησα, «Πιερότε – βοήθεια! εἶναι πράγματι κλέφτης!»
Ἐγέλασαν: «Σὲ ξαλάφρωσε ἀπὸ τὸ πουγκί σου!»
Τότε ἡ
Ἀλήθεια προχώρησε μπροστά, βαστῶντας ἕναν καθρέφτη. «Ἂν εἶναι ἕνας τίμιος
κλέφτης», ἀναφώνησεν ἡ Ἀλήθεια, «ὁ Πιερότος θὰ τὸν ἀνακαλύψῃ μὲ τοῦτον τὸν
καθρέφτη!» ὅμως ἐκεῖνος χαμογέλασε πλατιὰ μονάχα, ξεσκονίζοντας τὴν κιμωλία ἀπὸ
τὸν μαῦρο μου μανδύα.
«Βλέπεις», εἶπε, «ἡ Ἀλήθεια εἶναι ἕνας τίμιος κλέφτης, σοῦ ἐπιστρέφει
τὸν καθρέφτη σου».
Ὅλων τὰ
βλέμματα ἦσαν στραμμένα ἐπάνω μου.
«Συλλάβετε
τὴν Ἀλήθεια!» Ἀναφώνησα, λησμονῶντας πὼς δὲν ἦταν καθρέφτης ἀλλὰ πουγκὶ ἐκεῖνο
τὸ ὁποῖο ἔχασα, ἐνῷ στεκόμουν μὲ τὸν Πιερότο, ἐκεῖ, ὅπου τὸ πλῆθος ἦταν
πυκνότερο στὸν δρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου