Τοῦ Ρόμπερτ Γουίλλιαμ Τσέημπερς
Ἐπῆγα μέσα σ’ ἕναν λειμῶνα ἀνθέων, τῶν ὁποίων τὰ
πέταλα εἶναι λευκότερα τοῦ χιονιοῦ καὶ τῶν ὁποίων οἱ καρδιὲς εἶναι ἀμόλευτο
χρυσάφι.
Πέρα
μακριὰ μιὰ γυναῖκα ἀναφώνησεν, «Ἔχω θανατώσει αὐτὸν ποὺ ἀγάπησα!» καὶ ἀπὸ ἕνα
δοχεῖο ἔχυσεν αἷμα ἐπάνω στὰ ἄνθη τῶν ὁποίων τὰ πέταλα εἶναι λευκότερα τοῦ
χιονιοῦ καὶ τῶν ὁποίων οἱ καρδιὲς εἶναι ἀμόλευτο χρυσάφι.
Πέρα
μακριὰ ἀκολούθησα, καὶ ἐπάνω στὸ δοχεῖο ἀνέγνωσα χιλιάδες ὀνόματα, ἐνῷ ἀπὸ τὸ ἐσωτερικὸ τὸ
φρέσκο αἷμα ἄφριζεν ὣς τὸ χεῖλος.
«Ἔχω
θανατώσει αὐτὸν ποὺ ἀγάπησα!» ἀναφώνησεν. «Ὁ κόσμος διψάει, ἄσ’ τον λοιπὸν νὰ
πιῇ!» Προσπέρασε, καὶ πέρα μακριὰ τὴν παρακολούθησα νὰ χύνῃ αἷμα ἐπάνω στὰ ἄνθη
τῶν ὁποίων τὰ πέταλα εἶναι λευκότερα τοῦ χιονιοῦ καὶ τῶν ὁποίων οἱ καρδιὲς
εἶναι ἀμόλευτο χρυσάφι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου