Ποίημα τοῦ Τζὼν Κὴτς
Ἄστρο λαμπρό, ὅπως καὶ σὺ νά ’ταν ν’ ἀκινητῶ,
μὰ ὄχι νὰ φέγγω μοναχός, νύχιος μετέωρος δείκτης,
μὲ
βλέφαρα ποὺ δὲν σφαλνοῦν αἰώνια, νὰ θωρῶ
-τῆς
φύσεως καρτερικὸς κι’ ἄγρυπνος ἐρημίτης-
τὰ ὕδατα, νὰ κυματοῦν σ’ ἱερουργία παληά,
καὶ τοῦ ἀνθρώπου τὶς ἀκτές,
παγκόσμια, νὰ ἐξαγνίζουν·
ἢ ν’ ἀτενίζω, νηόστρωτη κι’ ἀφράτη,
τὴν θωριὰ
χιονιοῦ, ποὺ βάλτους καὶ βουνὰ
σκέπασε καὶ λευκίζουν…
Ὄχι! Μὰ λέω ν’ ἀκινητῶ κι’ ἄφθαρτος νὰ ξαπλώνω
στῆς ὄμορφης ἀγάπης μου τὰ στήθια τὰ μεστά·
νὰ νιώθω,
αἰώνια, ἁπαλὰ πῶς πνέουν, πῶς φουσκώνουν,
κι’, αἰώνια,
τρικύμισμα γλυκὸ νὰ μὲ ξυπνᾷ.
Κι’ ἀκόμα
λέω ν’ ἀγροικῶ τὴν τρυφερὴ ἀναπνοιά
της,
κι’ ἔτσι νὰ ὑπάρξω· ἢ ἂς χαθῶ μὲς στὴν λιγοθυμιά της.
Πίνακας: William Hilton