The Song Of Wandering Aengus

Ποίημα τοῦ Γουίλλιαμ Μπάτλερ Γέητς

Βγῆκα στὸ δάσος τὸ καστανωπὸ

γιατὶ τὸν νοῦ μοῦ ’καιγε μιὰ φωτιά,

κι’ ἔκοψα κι’ ἔξυσα ῥαβδὶ καστανωπὸ

κι’ ἀπάνω ἀγκίστρωσα μοῦρο σὲ πετονιά.

Κι’ ὅταν οἱ νυχτοπεταλοῦδες σήκωσαν φτερό,

κι’ ἄστρη νυχτοπεταλουδᾶτα τρέμαν στὴ νυχτιά,

τὸ μοῦρον ἔῤῥιξα στὸ ῥέμμα στὸ νερὸ

κι’ ἐψάρεψα μικροῦλα πέστροφα ἀσημιά.

Κι’ ὅταν στὸ ἔδαφος τὴν εἶχα ἀπιθώσει

κι’ ἄρχισα νὰ φυσῶ τὴν φλόγα νὰ φουντώσῃ,

κάτι ἐθρόϊσε στὸ ἔδαφος σιμά μου

καὶ κάποιος φώναξεν ἐμὲ μὲ τ’ ὄνομά μου:

Ἔγινε κόρη ποὺ ἀχνόφεγγε ἡ θωριά της,

μ’ ἄνθη μηλιᾶς ἦσαν γιομᾶτα τὰ μαλλιά της,

κι’ ἔτρεξ’ εὐθύς, σὰν φώναξε τὸ ὄνομά μου,

στὸν φωτισμένο ἀέρα κι’ ἔσβησε μακριά μου.

Καὶ ἂν ἐγέρασα πλέον νὰ τριγυρίζω

στοὺς λαγκαδότοπους καὶ νὰ λοφοδρομῶ,

ὅπου κι’ ἂν πῆγε θὰ τὸ μάθω, θὰ τὴν βρῶ,

τὰ χείλη της θὰ πιῶ, τὰ χέρια θὰ κρατήσω·

κι’ εἰς χλόη ψηλὴ καὶ παρδαλὴ θὲ νὰ βαδίσω

κι’ ὣς τοῦ καιροῦ τὴν παῦσι πάντα θὰ τρυγῶ

τοῦ φεγγαριοῦ τὰ μῆλα τ’ ἀργυρᾶ

καὶ τοῦ ἡλιοῦ τὰ μῆλα τὰ χρυσᾶ.

Σημείωσις: Ὁ Aengus εἶναι ὁ θεὸς τοῦ ἔρωτος 

κατὰ τὴν Ἰρλανδικὴ μυθολογία.