Ἀνέκδοτον ἐμφυλίου πολέμου (Ἡ φωτογραφία)

Ἀνέκδοτον ἐμφυλίου πολέμου
(Ἡ φωτογραφία)

σϞζ΄

«Καβαλλαρία χωριανοί! Φτάνουν γιὰ ζῳοκλοπές!»,
πορτοπαράθυρα σφαλνοῦν, οἱ ῥοῦγες ἐρημῶσαν·
ἀρματωμένοι ἐκάλπασαν καὶ τὸ χωριὸν περζῶσαν,
τ’ ἀγέριν στοιχειακὸ φυσᾷ, πεταλοκροῦν ὁπλές.

Στὲς γειτονιὲς ἐσκόρπισαν, ψάχνουν κοττέτσια, αὐλές,
ν’ ἁρπάξουν τὰ πουλερικά, τὰ ζωντανὰ νὰ κλέψουν,
κροτάει τουφέκι ἀδέσποτον, κόκκινοι μὴν θαῤῥέψουν,
μὰ ποῦ ’ναι ζῷα κι’ ἄνθρωποι, ποῦ εἶν’ οἱ φαμελιές;

Στῆς ὥρηας Κάτω Ἀγόριανης τὸν πάνω μαχαλλά,
ὅπου τὸ κάστρο ἐδέσποζε, τὸν κάμπον πέρα ἐθώρει,
γεῖς καβαλλάρης φτέρνισεν κι’ ὑπάγει τὸ ἀνηφόρι,
κοντοκρατεῖ τὸν μαῦρο του, βιγλίζει ἀπ’ τ’ ἁψηλά.

Τοὺς εἶδεν, ζῷα κι’ ἄνθρωποι, κι’ ὁμάδι εἶχαν κρυφτῆ,
διαβῆκαν στὸν θεσσαλικό, τὸ βιὸς νὰ φυγαδέψουν·
τοὺς ἄντρες γοργομάζωξεν, χυθῆκαν νὰ κουρσέψουν,
μὲ τ’ ἄλογ’ ἄγρια τοὺς γυρνοῦν, γίνη χλαπαταγή.

Ξεπέζεψαν κι’ ἐῤῥίχτηκαν, πιάνουν πουλερικά,
κόττες σκορποῦν ἀλλόφρονες, ξοπίσω τὲς μαζεύουν,
στὲς σέλλες ἁρμαθιάζουν τες, τὰ ζῷα τοὺς δυσκολεύουν,
κι’ οἱ χωρικοί, ἀνήμποροι, θωροῦσαν τὴν κλεψιά.

Κοράσι στέκει ἀναμεσίς, θά ’ταν πέντε χρονῶν,
τὸν ποὺ προστάζει ἐκοίταζεν, εἰς τ’ ἄρματα ζωσμένον,
μαλλιὰ μακριὰ κι’ ἀνάκατα, χειμαῤῥιασμένο γένειον·
τ’ ἄλογα καταφόρτωσαν, φεύγουν μὲ κουρνιαχτόν…

Κείν’ ἡ εἰκὼν τῆς γράφτηκεν, τυπώθη στὸ μυαλό,
ζῇ ὡς ὄναρ, δὲν ξεθώριασεν, κι’ ἀκόμη τὸ θυμᾶται,
κι’ ὅταν φορὲς ἀνιστορῇ κι’ ἐτοῦτον μὲ διηγᾶται,
καφὲ μαζὶ ποὺ πίνομε καὶ λέει γιὰ τὸ χωριό.

Φωτογραφίες ἐγύρεψα στὸ δίκτυο νὰ τῆς βρῶ,
τὸν καβαλλάρην ἔδειξα, παρατηρεῖ τον ὥρα.
«Λὲς χρόνια δὲν ἐπέρασαν, σὰν νὰ τὸν βλέπω τώρα!
Ὁ καπετάνιος ἤτανε ποὺ εἶδα παιδὶ μικρό».

«Μάννα» τῆς λέω «ἔζησες σπαγγέττι γουέστερν κεῖ».
«Ἔζησα, πῶς δὲν ἔζησα», γελῶντας μ’ ἀπαντάει.
«Μόνον αὐτά; Βομβαρδισμό, κι’ ὁ κόσμος νὰ χαλάῃ.
Σεῖς τέτοια νὰ μὴν ζήσετε, καιρὸς μὴν ξαναρθῇ».

Στὸ κάστρον ὅταν ἔβρεχε ξέβραζεν εἰς τὸν δρόμον
νομίσματα ποὺ ἔκοψαν οἱ ἀρχαῖοι Ἐκκαρεῖς·
παίγνιον ἦσαν τῶν παιδιῶν κι’ ἀξίας λὲν μικρῆς·
στὴν Ἀχαΐα Φθιώτιδα τῶν πάλαι Μυρμιδόνων.