Παραίτησις
σϚη΄
Βαραίνει, φίλε, ἡ πρᾶξις μου καὶ ἀνημπόρετος γερνῶ,
ἦτο σπαθὶν ἀμφίστομο καὶ ἡ πεῖρα τὴν στομώνει.
Σκουριάζει στὸ θηκάρι μου, δὲν σύρνω πλέον, δὲν τραβῶ,
τὴν πρᾶξι ἐσφυρηλάτησα νὰ κρούῃ καὶ νὰ τελειώνῃ.
Καὶ τώρα, μάχη ἂς μαίνεται, τὰ πλήθη ἄπραγος θωρῶ,
σκοπὸ ν’ ἀξιωθῶ ζητάω κι’ οὐδεὶς νὰ μ’ ἀντρειώνῃ.
Πέρ’ ἀπὸ βίου φάλαγγες κι’ ἄγρια φουσσᾶτα τῆς ζωῆς,
τὸν μαῦρο ἱππότην ἀγροικῶ, ζυγώνει με καθάρια.
Σφίγγω λαβή, δὲν ἀνασπῶ, δὲν εἶμαι πειὰ πολεμιστής,
κι’ ὅλα τὰ νιώθω μάταια, λιμαρισμένα ζάρια.
Τὴν ἡσυχία νείρομαι, γυρεύω ἀνάβρες τῆς σιωπῆς,
τὴν πρᾶξι ξαρματώθηκα κειμήλιον στὰ ἑρμάρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου