Ὑδροχοϊκὸς

Ὑδροχοϊκὸς

σλη΄

Εἶμαι παιδὶ δεκάχρονο, φορῶ ξέφτια πορφύρας,

ζυγὸν ὑψώνω ἡλιαντικρύ, σταμνὶ ἀδειανὸ βαστάω,

ἀγύρτης πάω γυμνόποδος, ῥηγόπρεπα περνάω,

κηρύττω ἀνάβρα μυστικὴ μιᾶς ὑπερούσιας μοίρας.

Ἐνώπιος στὸν ποταμὸ κι’ ὁ ποταμὸς τραβιέται,

γέρνω στὴν λίμνη, ἐστέρεψε, ζητῶ βροχή, ἐβουβάθη,

μοῦ ἐπούλησαν σκασμένη γῆ γιὰ ὑδάτινο χωράφι,

τ’ ἄνυδρο χῶμα ἔγλειψα μὰ ἡ δίψα ποῦ νὰ σβηέται.

Ὑγιὸς τῆς Κύπριδος κι’ ἀγγόνι τ’ Οὐρανοῦ,

τ’ ἀρχῆθεν Κάλλος πίνω λαίμαργα στὸ νοῦ·

τ’ ἁβρὸ ἡ γεωμετρία τ’ ὄνειρό μου,

ἀμμόκαστρο στὲς θύελλες τοῦ χρόνου.

Δὲν ἤμουν, λέω, γιὰ τὴν ζωή, μήτ’ ἡ ζωὴ γιὰ μένα,

ἀλύγιστος ἡ δύναμις, τὴν ἐμμορφιὰ σκεβρώνει…

στέρηο ἂν παγώσῃς κάθ’ ὁγρὸ ἡ ἀστροβολιὰ τὸ λειώνει,

στὸν ἥλιο τῆς ἀγάπης Σας εἴθε νὰ λειώσω πνέμμα.

Ἄνασσα Κύπριδα, πρωτόγερε Οὐρανέ,

πῶς ἐδουλώθην, πῶς συντρίφτηκα χαμαί·

ξυλόκαρφα μὲς στὴν ψυχὴ μοῦ χώνουν,

τρελὸν ἀριστοκράτη μὲ σταυρώνουν.