Εἷς οὐρανὸς

Εἷς οὐρανὸς

ρϞϚ΄

«Διὰ ταῦτα οὔτε δύο οὔτ’ ἀπείρους ἐποίησεν ὁ ποιῶν

κόσμους, ἄλλ’ εἷς ὅδε μονογενὴς οὐρανὸς γεγονὼς

ἔστι τε καὶ ἔτ’ ἔσται».

Πλάτων

Ὁ βαρδιάτωρ προσπερνᾷ, νύχτα, στοὺς προμαχῶνας,

τὸν κόσμον συλλογίζεται κι’ ἀναμετρᾷ τὴν πλάσιν,

ἂν εἷς πυργώθη οὐρανός, ἂν μιὰ ποιήθη κτίσις,

ἢ τάχα πλῆθος σύμπαντα θεμέλιωσεν ὁ πλάστης.

Τὰ βήματά του προχωροῦν καὶ φτερουγίζει ὁ νοῦς του,

τοὺς στοχασμοὺς γεωμετρεῖ, τὸν λόγον καστροχτίζει,

μὲ δυναμάρια τὸν κρατεῖ, τ’ ἄστρα θωρεῖ καὶ λέγει.

«Θεὸς ἂν ἔργον στοχασθῇ μία φορὰ ἐστοχάσθη,

σὰν τὸ ἀναστοχάζεται ἄριστος δὲν λογιέται.

Ἂν λάβ’ εἰκόνα τὸ ἔργον του τὴν ἑαυτοῦ θὰ λάβῃ,

ἂν λάβῃ ἄλλην, πλὴν ἑαυτοῦ, ἄριστος δὲν λογιέται.

Ὑπὸ θεοῦ ποὺ καμωθῇ καλῶς κι’ ἅπαξ καμώθη,

κι’ ἀνὲ ξανακαμώνεται ἄριστος δὲν λογιέται.

Ἂν κόσμον τάξῃ ὁ θεὸς τ’ ὅλον θέλει κοσμήσει,

εἰς κόσμους χώρια ἂν μεριστῇ ἄριστος δὲν λογιέται.

Ἂν ὁ θεὸς ἔνι θεὸς καὶ ἄριστος λογιέται,

τὸ πᾶν ἔκαμε δεύτερον θεὸν γεγεννημένον.

Ὅθεν, ἀστέρια μου χρυσᾶ ὁποὺ σᾶς συντυχαίνω,

εἷς ἐπυργώθη οὐρανός, μιὰ ἐποιήθη κτίσις,

ὑπὸ τοῦ πλάστου κόσμος εἷς καὶ ἅπαξ ἐγεννήθη,

μήτε ποτὲ θὰ χαλαστῇ κι’ ἐν δόξῃ ἀεὶ θ’ αὐγάζῃ».