Πέμπτη 1 Ιουνίου 2017

Εἰς τὴν γυμνωθεῖσαν

Εἰς τν γυμνωθεσαν

ρϞζ΄

Εἰς κενο τ’ ρχοντόσπιτο, τ μανδρογυρισμένο,
τὸ κεραμιδοσκέπαγο, τ λιθοστυλωμένο,
τ’ ἀνθοκηποπερίκλειστο κα δεντρονησκιωμένο,
μμορφη βγαίνει τν αγ κα πίνει τν καφέ της.
Κάποιαν αὐγ σν τυχεν π’ ξω κι’ περνοσα,
βγῆκε στ μπαλκονάκι της δρόσο αγιν ν πάρ,
νὰ πι τ’ γουρα λιάχτιδα, γυμν στ φς ν παίξ.
Γυμνὴ γεύτη π’ τν κοπα της, γυμν κορμοτεντώθη,
γυμνὴ τριγύρω γνάντεψε, γυμν στ’ σπίτι μπκε,
γυμνὴ γλυκογέλασε, τ παραθύρι κλείνει.
Κι’ ὅλες θωρ τὲς χάρες της, τ’ πόκρυφά της λα,
τ’ ἀγγελικ καμάρι της, τν τρίσχαρη λικιά της,
κι’ ἄλαλος τ’ μολόγησα κα λαγγεμμένος επα.
«Λούστη τὸ κάλλος τ θνητ στ κάλλος τ ρχθεν
κι’ ὁ ρωτας σάρκινος τν σαρκο τυλίχτη,
κι’ ἐμ λαβσαν βέλεμνα κα σαγιττοξιφάρια.
ς πάω στν καγκελλόθυρα ν μάθω τ’ νομά της».
Στάθην στὴν καγκελλόθυρα κα τ’ νομα γυρεύω,
κι’ ἔλεγε χρυσολαξευτά: Πλάτωνος ρετολα.

2 σχόλια: