Εἰς ἀλήθειαν ΙΙ

Εἰς ἀλήθειαν ΙΙ

ρϞα΄

Κάστρον ἐθεμελίωναν οἱ ψεῦτες μὲ ἀγῶνα,

ἄπαρτον κι’ ἀπολέμητον καὶ νὰ μὴν καταλυέται,

νὰ διαυθεντεύῃ εἰς τὸν καιρὸν καὶ ν’ ἄρχῃ εἰς τὸν αἰῶνα.

Γιὰ τείχη χτίζουν ψέμματα, πυργιὰ ψέμματα ὀρθώνουν,

ψέμματα πόρτες ἔφραξαν, ψέμματα ταφροζώνουν,

καὶ φλάμπουρα, ὁλοτρόγυρα, ψέμματα μύρια ἁπλώνουν. 

Ἀγέριν ἀντιφύσηξεν, ἄνεμος ἐσηκώθη.

Τὰ φλάμπουρα ἐσκίστηκαν, ἡ τάφρος ἐπλακώθη,

χαμαὶ οἱ πόρτες βρόντηξαν, οἱ πύργοι ἐσωριαστῆκαν,

καὶ τὰ καλάρμοστα τειχιὰ πλάτωμα ἐγινῆκαν.   

«Πόθεν φυσᾷ ὁ ἄνεμος ὁ ἐχάλασε τὸ κάστρον;

Μὴν φύσηξεν ὁ ζέφυρος; Μὴν φύσηξεν ὁ λίβας;

Μὴν φύσηξεν ὁ κὺρ βοριᾶς κι’ ὁμοῦ ὅλ’ οἱ ἀνέμοι;»

Κοράσιν ἀποκρίθη τους, τοὺς ψεύτας ἀναμπαίζει.

«Ψεῦτες δὲν ἦτον ζέφυρος, ψεῦτες δὲν ἦτον λίβας,

ψεῦτες δὲν ἦτον κὺρ βοριᾶς κι’ ὁμοῦ ὅλ’ οἱ ἀνέμοι.

Μὸν ἡ ἀλήθεια ἤμουνα, ποὺ στέρηα καστροχτίζω,

κι’ ὅπου μαθαίνω ψέμματα, φυσῶ καὶ τὰ σκορπίζω».