Εἰς τὴν σιωπήσασαν

Εἰς τὴν σιωπήσασαν

ροθ΄

Μίλα, σ’ ἀγαπῶ * μ’ ἁπλῆ θεοῦ ἀγάπη.

Πύρινοι, ἁλυχτοῦν, * λύκοι τὰ πρῶτα τ’ ἄστρη

στὲς μαῦρες λόχμες * τῆς νυχτιᾶς ποὺ ζυγώνει.

Κι’ οἱ ψυχές, κύνες, * χοροὺς κι’ ὄργια θυμοῦνται,

νυχτέρια, καρτέρια, * μ’ ἄγρες ὁ νοῦς γιομώνει

κι’ ὀρθὲς κορμώνουν· * κι’ ἀπὸ τῆς γῆς τὰ κάστρη

μ’ ὄψιν μανιακὴ * τὲς ἅλυσες δαγκώνουν.

Ἔρως ἂς χυθῇ * τὴ σάρκα νὰ σκοτώσῃ

κι’ αἷμα νὰ γευτῇ, * πλούσιο σὰν πιδακίσῃ,

φόνος ἱερός, * τὸ πνεῦμα θὰ λυτρώσῃ.  

Νὰ φτερακίσῃ * στ’ ἀμόλευτα τὰ δάση,

μὲ τὴ φλογινὴν * ἀγέλην νὰ σμειχτοῦνε,

νὰ τρέξουν, νὰ παίξουν, * νὰ μυριστοῦνε. Μίλα.  

Καὶ ν’ ἀποκριθῇς * στοὺς λυκηθμοὺς τῶν ἄστρων.