Περὶ εὐγενείας

Περὶ εὐγενείας

ροη΄

Στὸ προαύλιο * κλωτσῶντας πετραδάκια

προχωρᾷ σκυφτός. * «Ἅμα τὰ ὅσα εἶπε

ἡ κυρία μας * στὸ μάθημ’ ἀληθεύουν,

ἡ εὐγένεια * κάποια μαγεία θά ’ναι.

Στὸν κὺρ Θόδωρα, * ὄχι στὸν κὺρ Ἀντώνη,

στὸν κὺρ Θόδωρα * θὰ πάω ν’ ἀγοράσω,

πού ’ναι φωνακλᾶς * καὶ συνεχῶς γκρινιάζει.

Κι’ ἅμα σκλαβωθῇ, * τρόπους σὰν δοκιμάσω,

ἀπὸ δῶ κι’ ἐμπρὸς * εὐγενικός, ναί, θά ’μαι».