Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Πριάπειον


Πριάπειον

ρλδ΄

Κυρά, τοῦ νείρου μου κυρά, φε, καρδιά σου
κάστρο ἀδιαγούμιστον π δονς βαστιέται.
Μ’ ἥσκιους, γητειές, ν μέν θώρητ’ λικιά σου
πῶς ν κυριεύεται κα πς τειχοπατιέται.
Τοὺς σκιους λσε, βγς στος πύργους, αθεντιά σου
ς περιτρέξ, λόγυμνη, τος προμαχνες·
λιόγερμ’ Αὐγούστου ργυρωμένο μμορφιά σου,
ν’ ἀσκώσ ντρεις κα ν’ λαλάξουν ο στρατνες.

Κι’ ἰδού, στ τείχη σου τσαντίρωσα μπρός, δός μοι
γῆ στέρηα λπίδος ν πατ, ν σ γυρίσω
μὲ πόθου ζσι, κρις π’ νήλεα κερατώνει.
Κι’ ὅντες χαμα τ πυργοθύρια σου, χ, βροντήσω,
παῖξε ες τ θέατρον το νο, το νο φηγήσου
τὸ πς κουρσεύω, μήν, τ κάθυγρο καστρί σου.