Πριάπειον
ρλδ΄
Κυρά,
τοῦ ὀνείρου μου κυρά, φεῦ,
ἡ καρδιά σου
κάστρο
ἀδιαγούμιστον ἀπὸ ἡδονὲς
βαστιέται.
Μ’
ἥσκιους, γητειές, ἂν μένῃ
ἀθώρητ’ ἡ ἑλικιά σου
πῶς
νὰ κυριεύεται καὶ πῶς
τειχοπατιέται.
Τοὺς
ἥσκιους λῦσε, βγὲς
στοὺς πύργους, ἡ αὐθεντιά σου
ἂς περιτρέξῃ,
ὁλόγυμνη, τοὺς προμαχῶνες·
λιόγερμ’
Αὐγούστου ἀργυρωμένο ἡ
ἐμμορφιά σου,
ν’
ἀσκώσῃ ἀντρειὲς
καὶ ν’ ἀλαλάξουν οἱ
στρατῶνες.
Κι’
ἰδού, στὰ τείχη σου ἐτσαντίρωσα
μπρός, δός μοι
γῆ
στέρηα ἐλπίδος νὰ πατῶ,
νὰ σὲ γυρίσω
μὲ
πόθου ζῶσι, κριὸς π’ ἀνήλεα
κερατώνει.
Κι’
ὅντες χαμαὶ τὰ
πυργοθύρια σου, ἄχ, βροντήσω,
παῖξε
εἰς τὸ θέατρον τοῦ
νοῦ, τοῦ νοῦ
φηγήσου
τὸ
πῶς κουρσεύω, ἀμήν, τὸ
κάθυγρο καστρί σου.