Πύδνα

Πύδνα

ρλγ΄

Δυὸ νηὲς Μακεδονίτισσες, δυὸ νηόπανδρες κυράδες,

τοὺς σκοτωμένους περπατοῦν, τοὺς σκοτωμένους βλέπουν.

Κι’ ἦρθεν ὁ ἥλιος κι’ ἔδυσεν μὲς στὴν χρυσῆ πορφύρα,

κι’ ἐβούλισαν οἱ ἀχτῖδες του στῶν Μακεδνῶν τὸ γαῖμα.

Κι’ εἶπεν ἡ πρώτη δίχως το ἡ ἄλλη ν’ ἀγροικήσῃ:

«Τὰ πορφυρᾶ ἡλιογέρματα βάφουν χρυσὸ τὸ κῦμα,

μάτωσες ἄστρο Μακεδνὸ κι’ ἐχρύσωσες τὴν Πύδνα».

Κι’ εἶπεν ἡ ἄλλη δίχως το ἡ πρώτη ν’ ἀγροικήσῃ:

«Σὰν γέρνῃ ὁ ἥλιος πορφυρὸς χρυσώνεται τὸ κῦμα,

ἔδυσες ἄστρο Μακεδνὸ…

κι’ οἱ αἱμάτινες ἀχτῖδες σου χρυσόσταξαν τὴν Πύδνα».

Κι’ ἦτον, Περδίκκα, τ’ ἄστρο σου πού ’χε μοιργιολογήσει!