Ξωθιὰ ἦτον ἡ ἀγάπη σου

Ξωθιὰ ἦτον ἡ ἀγάπη σου

ρλβ΄

Ξωθιὰ ἦτον ἡ ἀγάπη σου καὶ δάσος ἡ ψυχή μου

κι’ εἶχε τὸ δάσος σπιτικὸ κι’ ὁλόγυμνη ἐζοῦσε.

Στὰ σπήληα του ἐτραγούδαγε, στὲς λίμνες του ἐλουζότουν,

στὰ ξέφωτά του ἐχόρευε κι’ εἰς τὰ δεντρὰ ἐκοιμότουν.

Καὶ μιὰν ἡμέρ’ ἀλάργεψε, τὸ δάσος ἐρημώθη,

κι’ ἐστράφ’ εἰς ἀγριοσκότεινο κι’ ἀνήλιαγον ὁρμάνι.

Λόγος γροικήθη, στοίχειωσε κι’ ἔνι κατηραμένον,

κι’ οἱ ἀνεράϊδες σκιάζονται, ξωθιὲς δὲν τὸ ζυγώνουν.

Ἐντός του ὀφίδι αὐξαίνεται, δράκος κρυφοθεργιεύει,

ὁποὺ τὸ θρέφει ὁ πόνος μου κι’ ἡ πίκρα τὸ τρανεύει.