Ποίημα τῆς Κριστίνα Τζωρτζίνα Ροσσέτι
Ὅταν θά ’μαι νεκρή, μονάκριβέ μου,
μὴν πῇς γιὰ ἐμὲ τραγούδια θλιβερά·
στὴν κεφαλή μου ῥόϊδα μὴν φυτέψῃς,
μήτε καὶ κυπαρίσσια ἡσκιερά:
Νά ’σαι χλωρὸ χορτάρι ἀπάνωθέ μου
ὑγρὸ μ’ ἁπαλοβρόχια καὶ δροσιές·
κι’ ἂν τὸ ἐπιθυμῇς, τὴν μνήμη κράτα,
κι’ ἂν τὸ ἐπιθυμῇς, τὴν λήθη πιές.
Ὅτι τοὺς ἥσκιους δὲν θὰ ἀντικρύζω,
ὅτι δὲν θὰ αἰσθάνομαι βροχή·
ὅτι δὲν θ’ ἀγροικῶ τὸ ἀηδονάκι
ὥρα νὰ κελαηδᾷ, σὰν νὰ πονῇ:
Κι’ ὡς θὰ ὀνειροβαδίζω στὸ λυκόφως
ποὺ αὐγὴ δὲν ἔχει κι’ οὔτε νυχτωμό,
τυχαῖα ἴσως μνήμη ν’ ἀνασύρω,
κι’ ἴσως τυχαῖα ν’ ἀπολησμονῶ.
Πίνακας: Dante Gabriel Rossetti
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου