Εἰς
τὸν Λόγον
σπ΄
Καιροὺς αὐτολογιόμουνα τρισπέρφανο ληοντάρι,
βρουχιόμουν «Εἶμαι λεύτερος, δὲν προσκυνῶ κἂν ἕναν,
δὲν σκύβω μήτε εἰς τὸν θεόν, οὕτως ἐποίησέν με».
Καὶ νῦν ὁ καταγέλαστος, καὶ νῦν τ’ ἄδειο κουφάρι,
δεσμά Σου ἀτός μου ἐντύθηκα, τὲς ἅλυσές Σου ἐζώστην,
κι’ ὁλόκορμα τὲς κουβαλῶ κι’ ὁλόψυχα φορῶ τες,
κι’ ὁλόνοα τὲς ἐξυμνῶ κι’ ὁλόκαρδ’ ἀγαπῶ τες,
καὶ μ’ ὀνομάζω δοῦλον Σου κι’ αὐθέντη μου καλῶ Σε.
Οὕτως εἰμὶ ἐλεύθερος: (Λέξεις καὶ πάλι λέξεις)
Τὸ τίποτα τοῦ γίγνεσθαι στὴν ἄγκυρα τοῦ εἶναι.