Silentium Amoris

Ποίημα τοῦ Ὄσκαρ Γουάιλντ

Καθὼς συχνὰ ἥλιος ὑπέρλαμπρος φλογώνει,

βιάζει τὸ κάτωχρο, ἀνθιστάμενο φεγγάρι

πίσω στ’ ἀσβολερό του σπήληο, πρὶν κἂν πάρῃ

μιὰν ἔστω μοναχὰ μπαλλάντ’ ἀπὸ τ’ ἀηδόνι,

ὅμοια στὸ κάλλος σου τὰ χείλη μου ἀστοχοῦνε,

παράφωνοι κι’ οἱ γλύκιστοι ψαλμοί μου ἠχοῦνε.

Κι’ ὅπως διασχίζοντας τὸν κάμπο σὰν αὐγίσῃ

μ’ ὁρμητικὰ φτερὰ ἀγέρας καταφτάνει

καὶ σπάει μὲ τὰ δριμειὰ φιλιά του τὸ καλάμι

τὸ μόνο του ὄργανο πό ’χε νὰ τραγουδίσῃ,

ὅμοια μ’ ἀργάζονται τ’ ἀμέρωτά μου πάθη

κι’ ἀπὸ περίσσια ἀγάπ’ ἡ ἀγάπη μου βουβάθη.

Ὅμως εἰς σὲ θαῤῥῶ τὰ μάτια μου ἐξηγοῦνε

γιατὶ σιωπῶ, κι’ ἄχορδο τὸ λαγοῦτο μένει;

Κάλλια νὰ χωριστοῦμ’ ἀλλιῶς, πορεία ξένη,

γιὰ χείλη ἐσὺ γλυκύτερα ποὺ μελῳδοῦνε,

κι’ ἐγὼ νὰ πιῶ ἀπ’ τῆς στέρφας θύμησης τὴν κοῦπα

ἀφίλητα φιλιά, τραγούδια ποὺ δὲν σοῦ ’πα.

Φωτογραφία: Napoleon Sarony