Εἰς τὸν Ὑάκινθον
σιθ΄
Λούλουδο π’ ἀνθεῖ * καὶ θερίζετ’ ἐς ἀεὶ
μὲς στοῦ Γίγνεσθαι * τὸν ζοφερὸ λειμῶνα,
γέλιο δὲν γελᾷς, * ἀνήσκιερο κι’ ἀτόφυο,
θνητὲ δίχως
χνάριν * εἰς τὸ σταχτιὸ χῶμα.
Καὶ μήτε
θεοῦ * τ’ ἀργυρόδροσο δάκρυ
κι’ ἡ χρυσῆ καρδιὰ * δύνεται νὰ σὲ σώσῃ
σὰν ὁ Ζέφυρος * δόλια λοξοφυσήσῃ·
ὁ Διόνυσος * μόνος θὰ σὲ λυτρώσῃ.
Ἀθῷος καὶ μάρτυς, * Ζαγρεύς, Σταυρωμένος,
τιτάνων τροφὴ * καὶ ἀρνὶ ἐσφαγμένον,
δικαίως κι’ ἀδίκως * εἰς βένθη μεγάλα
ὀνειρεύεσαι * τὸ φῶς πότε ν’ αὐγίσῃ·
ἡ Περσεφόνη * μόνη θὰ σ’ ἀπολύσῃ.
Ἂς προφέρωμεν * ὁμοῦ εὐχὴ καὶ πρᾶξι
«τὸ ἐρίφιον * ἔπεσε μὲς στὸ γάλα…»
κι’ ἕκαστος
μετὰ * τὸ λούλουδον ἂς κλάψῃ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου