Ὁ Διγενὴς καὶ ἡ φωτιὰ

Ὁ Διγενὴς καὶ ἡ φωτιὰ

ση΄

Ὁ Διγενὴς ἐπέζεψε τὴ νύχτα νὰ περάσῃ,

κι’ ἄναψεν ἀχαμνὴ φωτιὰ κι’ ὁλονυχτὶς καθότουν,

κι’ ἀμίλητος τὴν σκάλιζε κι’ ἄλαλος τῆς φηγιότουν.

Φηγήθη τοὺς πολέμους του, φηγήθη τὲς ἀντρειές του,

φηγήθη κάστρη καὶ λαούς, ἀρχόντους καὶ κοσμάκη,

φηγήθ’ ὡρηὲς κι’ εὐγενικὲς κι’ ἀκριβοφιλημένες,

φηγήθη καὶ μιὰ μήρισσα, τὴν κρυφοφιλημένη,

φηγήθη κι’ εἰς τὰ φωναχτὰ τ’ ὄνομα τῆς ἀγάπης.

Μὲ τὴν αὐγὴ τὴν ἔσβησε, μὴ τόνε μαρτυρήσῃ,

σελήνη τὸν παράκουσε, θὰ τῆς τὸ ψιθυρίσῃ.