Ἡ παρθένος, ἡ σπάθη καὶ ἡ βίβλος

Ἡ παρθένος, ἡ σπάθη καὶ ἡ βίβλος

ρξε΄

Ι. Πολλὰ τὰ ἐπὶ γῆς βασίλεια καὶ ἔθνη, ἀμὴ μόνον ὁ γνωρίζων τὰς καταλλήλους στροφὰς καὶ τὴν ὀρθὴν ὁδὸν ἠμπορεῖ μεταβαίνων ἐκεῖ νὰ τὰ περιηγηθῇ.  Ἓν ἐξ αὐτῶν καὶ ἡ πόλις βασίλειον τῆς Ἀλίλ, ἡ εὑρισκομένη κάπου ἐν μικρᾷ Ἀσίᾳ καὶ ἐπὶ τόπων ἐλαφρῶς «ἀνηφορικῶν» ὁποὺ ἡμεῖς δὲν δυνάμεθα νὰ ἰδοῦμε. Περὶ τοῦ ὀνόματος λέγεται ὅτι σημαίνει ἄνθος χετταϊστὶ καὶ ὅτι εἰς τὰς φλέβας τινῶν ἐκ τῶν κατοίκων κυλᾷ τὸ ἀρχαῖον αἷμα τῶν Χετταίων. Μελετήσας προχείρως περικοπὰς κειμένων ἀρχαίου κώδικος καὶ κυλίνδρους παλαιῶν χειρογράφων καὶ ἕνεκα τοῦ πλήθους τῶν ὀνομάτων εἰς τοὺς βασιλικοὺς καταλόγους, ἐσχημάτισα γνώμην ὅτι τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετον ἰσχύει· πολλὰ δὲ παρέλαβαν καὶ παλαιόθεν ἐδιδάχθησαν ὑπὸ τῶν ἀνωτέρων βασιλείων οἱ μικρασιᾶται λαοὶ περὶ τὴν γλῶσσαν καὶ τὴν τέχνην, ἀλλ’ ἀγνοῶν διὰ ποίων τρόπων, μόνον ὑποθέτω.

ΙΙ. Ἔτυχεν κατὰ τὴν ἐν Ἀλὶλ παραμονήν μου καὶ ὁ βασιλεὺς ἀπέθανεν. Δοθείσης εὐκαιρίας καὶ ἀντιβασιλέως ἐπιτρέψαντος, παρευρέθην εἰς τὴν σύναξιν τοῦ δήμου ὁποὺ ἀναγορεύεται ὁ νέος ἡγεμών. Οἱ μὲν ἄρχοντες προσκαλοῦνται συνοδείᾳ τοῦ τελετάρχου ἐντὸς τῆς αἰθούσης τοῦ θρόνου, τὸ δὲ πλῆθος τοῦ λαοῦ, ἀντὶ τοῦ ἀνακτόρου τασσόμενον, προσμένει τὴν ἔξοδον αὐτῶν μετὰ τοῦ νέου ἡγεμόνος. Γνωρίσας δὲ τὸ τελεσθὲν τυπικόν, ἀκολούθως καὶ ἐν συντομίᾳ τὸ παραθέτω.

ΙΙΙ. Πρῶτοι τῶν ἀρχόντων στέκονται ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, ἐνδεδυμένοι χιτῶνας φαιούς, οἱ δημογέροντες τῆς τάξεως τῶν Ταύρων, ὁποὺ εἶναι, νὰ εἰποῦμε, οἱ ἀγροτοτεχνῖται ἅπαντες. Οὗτοι φέρουσιν μίαν κόρην παρθένον γυμνήν, λυσιπλόκαμον καὶ ἀνυπόδητον, πολλὰ εὔμορφον εἰς τὰ κάλλη τοῦ κορμίου, ἀναντιῤῥήτως συνετὴν καὶ φρονίμην, ὀποὺ τὴν ἐδιάλεξαν ἀπ’ ὅλας τὰς παρθένους θυγατέρας τῶν νοικοκυραίων τοῦ βασιλείου. Ὅταν ἡ κόρη χαμηλοβλέπουσα σταθῇ ἔμπροσθεν τοῦ θρόνου, λέγει ὁ σεβασμιώτατος τῶν δημογερόντων πρὸς τὸν βασιλέα «Λάβε ἀγρὸν ἵνα κάμῃς ζωήν». Μόλις ὁ ἄρχων ἀποκριθῇ ὅτι δέχεται τὴν κόρην διὰ σύζυγον, οἱ δημογέροντες προσκυνοῦσιν ἀνακράζοντες ὁμάδιν «Πατέρα μας σὲ γνωρίζομεν!», ὁ δὲ «Πατέρας σας θέλω κυβερνήσει» λέγων, ὑποκλίνεται.

ΙΙΙΙ. Δεύτεροι προσέρχονται ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, ἐνδεδυμένοι χιτῶνας ἐρυθρούς, οἱ ἡγεμόνες τῆς τάξεως τῶν Λεόντων, ὁποὺ εἶναι οἱ πολεμισταὶ καὶ οἱ ἱππόται οἱ βασιλικοί. Οὗτοι φέρουσιν μίαν σπάθην ἀμφίστομον γυμνήν, χρυσολαβῆ καὶ χρυσοποίκιλτον, πολλὰ εὔμορφον εἰς τὸ εἶδος, ἀναντιῤῥήτως ἐλαφρὰν καὶ ἄθραυστον, ὁποὺ τὴν ἐσφυρηλάτησαν, διὰ τέχνης μυστικῆς, ἀπ’ ὅλας τὰς αἱματοβάπτους σπάθας τῶν ἐν πολέμῳ ἀριστευσάντων πεσόντων τοῦ βασιλείου. Ὅταν ἡ σπάθη ἀστράπτουσα ἐπιδειχθῇ ἔμπροσθεν τοῦ θρόνου, λέγει ὁ ἀνδρειότατος τῶν ἡγεμόνων πρὸς τὸν βασιλέα «Λάβε ἄρματα ἵνα κάμῃς εἰρήνην». Μόλις ὁ ἄρχων ἀποκριθῇ ὅτι δέχεται τὴν σπάθην διὰ ὅπλον του, οἱ ἡγεμόνες προσκυνοῦσιν ἀνακράζοντες ὁμάδιν «Ἀδελφόν μας σὲ γνωρίζομεν!», ὁ δὲ «Ἀδελφός σας θέλω πολεμήσει» λέγων, ὑποκλίνεται.

Π. Ὑστερινοὶ ἐμφανίζονται ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, ἐνδεδυμένοι  χιτῶνας λευκούς, οἱ πατέρες τῆς τάξεως τῶν Λύκων, ὁποὺ εἶναι οἱ σεπτοὶ ἱερεῖς καὶ οἱ τῆς σοφίας θεράποντες. Οὗτοι φέρουσιν μίαν βίβλον δερματόδετον καὶ χρυσόδετον, ὑπὸ τὸν τίτλον «Βίοι τῶν βασιλέων τῆς Ἀλίλ», πολλὰ εὔμορφον εἰς τὴν ὄψιν, ἀναντιῤῥήτως βαρεῖαν καὶ πολύφυλλον, ὁποὺ ἐντὸς κατεγράφησαν ἀρχῆθεν, ἀπὸ τοὺς βασιλικοὺς γραμματέας (τοὺς ὁμοίως εἰς τὴν τάξιν τῶν Λύκων ἀνήκοντας), ἅπαντα τὰ ἀξιομνημόνευτα ἔργα τῶν ἐν τῇ χώρᾳ βασιλευσάντων, τὰ γεννήσαντα τὴν ἀρετὴν καὶ τὰ σπείραντα τὴν κακίαν ἐξ ἴσου.  Ὅταν ἡ βίβλος ἀνοιχθῇ, εἰς τὸ σημεῖον τῆς πρώτης ἀγράφου σελίδος, ἔμπροσθεν τοῦ θρόνου, λέγει ὁ ἁγιώτατος τῶν πατέρων πρὸς τὸν βασιλέα «Λάβε γνῶσιν ἵνα κάμῃς ἀρετήν». Μόλις ὁ ἄρχων ἀποκριθῇ ὅτι δέχεται τὴν βίβλον διὰ διδαχήν του, οἱ πατέρες ὑποκλίνονται ἀνακράζοντες ὁμάδιν «Υἱόν μας σὲ γνωρίζομεν!», ὁ δὲ «Υἱός σας θέλω εὐεργετήσει» λέγων, κλίνει ἐλαφρῶς τὴν κεφαλήν.

ΠΙ. Κατόπιν καὶ εἰς γλῶσσαν ἀρχαίαν καὶ πλέον ἀκατάληπτον δίδεται ὁ ὅρκος τῶν βασιλέων ἐν σιωπῇ.

ΠΙΙ. Μετὰ τὸ πέρας τῆς τελετῆς καὶ τὴν ἔξοδον ἐκ τοῦ ἀνακτόρου τῶν ἀρχόντων μετὰ τοῦ βασιλέως, τοῦ συμποσιάρχου σαλπίζοντος κινεῖ μία σεμνὴ ἑορτὴ καὶ οἱ πάντες τρώγουσιν καὶ πίνουσιν καὶ χορεύουσιν, ἀμὴ τὸ πρῶτον ἆσμα ὁποὺ τραγωδεῖται κατὰ  παράδοσιν ὑπὸ τοῦ λαοῦ ἔχει τὰ ἑξῆς λόγια:

Ἔχομε νέον βασιληὰ κι’ ἔχομε νέον ῥῆγα!

Κορίτσι οἱ Ταῦροι δώκασιν κι’ οἱ Λέοντες σπαθίτσιν

κι’ οἱ Λύκοι καλεντάριον, νὰ λέῃ τὲς καλωσύνες.

Πατέρας νά ’ναι τοῦ λαοῦ, τῶν ἀντρειωμένω ἀδέρφι,

τῶν ἅγιων καὶ σοφῶν ὑγιός, τῆς χώρας δυναμάριν.

Ἀητὸς ὁ νέος βασιληάς! Ἀητὸς τὸ παλληκάριν!

Ἀγνώστου περιηγητοῦ