Ποίημα τῆς Μαίρη Ἐλίζαμπεθ Κόλεριτζ
Στὸν
Ἀντώνη Μητσάνη
Στὴν
ξενιτειά, ἀναπνέοντας τῆς ξενιτειᾶς ἀέρα,
ἀλάργ’ ἀπ’ τὴν ἀρχαία του γῆ, Ῥωμαῖος, ὀρθός, στυλώνει,
καὶ
μουρμουρᾷ, ξανοίγοντας ὣς πέρα,
«Ἔμμορφ’
οἱ λόφοι ποὺ θωρῶ, μὰ δὲν εἶναι στὴν Ῥώμη!»
Ἐπίγονος συγγενικῆς φυλῆς μὲ τοὺς Ῥωμαίους,
κεῖ ποὺ ὁ παλαιὸς υἱὸς τοῦ ἰμπέριου στάθη, στέκω.
Βράχους ποὺ κλειοῦν κοιλάδα ἐντός, ἀπὸ καιροὺς ἀρχαίους,
ἴδια κι’ ἀνέγγιχτ’ ἀπὸ χέρι ἀνθρώπου βλέπω.
Τὸ ἴδιο ἀστέρι σ’ ἄλλονε, ψηλάθε, λαμπυρίζει,
μι’ ἄλλη καρδιὰ μ’ ἀνείπωτη λαχτάρα πλημμυρίζει,
ἀναφωνῶντας δυνατά, «Πόσον ὡραῖοι τόποι,
μὰ ὄχι τῆς Ἀγγλίας μας οἱ λόφοι!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου