Ὁ ἀποστάτης λόγος

Ὁ ἀποστάτης λόγος

ρξα΄

«Ἐπέστη ὁ καιρὸς τῆς αὐτολατρείας

καὶ πᾶσαι αἱ ἄλλαι θρησκεῖαι κατηργήθησαν».

Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Ἀπάνω εἰς μάρμαρα λευκά, ὅπ’ ἀντιφέγγει ἡ μέρα,

ὁ μέλας ὄφις χύνεται, γεύεται τὸν ἀέρα.

Ποῦ στράφτει ὁλόγδυμνο σπαθί; Ποῦ σύρει ὁ δὲν φοβᾶται;

Ὀρθότριχοι θαυμάζετε, σκυφτοὶ λοξοθωρᾶτε.

Παραμερίζετε, περνᾷ, τὴν κεφαλή του ὀρθώνει,

σφυρῶντα, εἰς τὸ πηγάδι σας τὸ ὕδωρ φαρμακώνει.

Κι’ ὁ πίνων κύπελλον μεθᾷ, σύγκορμος φλογοκαίγει,

καθρέπτης ὁ οἶκος τοῦ θεοῦ ποὺ ὀμόνει καὶ λατρεύει.

Γκρεμᾷ ἀπ’ τὸ βάθρον ἡ Ἀθηνᾶ, συντρίμμια ὁλοῦθε σπάει,

τῶν κομματιῶν ἀναμεσὶς ὁ μέλας ὄφις πάει.

Κόρη γδυμνὴ τόνε φιλεῖ, στὰ χέρια τόνε παίρνει,

πατόκορφα τυλίγει την καί, σφυριχτά, τῆς κρένει:

«Μάννα τελεσσιδώτειρα κι’ ἄνασσα ὀλεθροπλάστρα,

κάποτε θὰ κρημνίσωμε καὶ τ’ οὐρανοῦ τὰ κάστρα».

Τῆς πόρνης Γνώσεως ἒν ὑγιός, ὁ γεννηθεὶς στὰ ἔρμα,

σὰν δέχθη, μὲς στὰ σκέλια της, δρακόντου μαῦρο σπέρμα.