Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Τὸ μέγα ποίημα


Τὸ μέγα ποίημα
(Οἰκουμένη)

ρμη΄

ργυρος φέγγει σκοτεινός, τ’ τσάλι στράφτει τρόμον,
κιπ’ τν χρυσ λαμπρότερη μν το λιο λαμπρότη.
Τῶν Μυστηρίων ο ργυρο κα Μακεδνο τσαλένιοι
κινδρες χρυσο τν θηνν, χτίσαν τν Οκουμένην.
Εἰς τ’ Ἄρβηλα γεννήθη νηά, στν σκόνη τν λόγων,
κιπόθανε γερόντισσα στ’ η ωμανο τν πόρτα.
ζησ’ αἰῶνες δεκοχτ στς μέσης γς τν κόσμο,
κι’ ἔφεξε στος λαος δαδί, στ θνη καντηλέρι,
κι’ εἰς τν βαρβάρων τ νυχτιν στρόσπαρτο λειβάδι.
Τ’ ἄστρη σου, φτα, ς μ’ δηγν στν χώρα μ τ κρίνα!
Πῶς μ στοιχειώνεις δέσποινα…
Γραικῶν τ μέγα καύχημα, Γραικν τ μέγα ποίημα.