Τὸ
μέγα ποίημα
(Οἰκουμένη)
ρμη΄
Ὁ ἄργυρος
φέγγει σκοτεινός, τ’ ἀτσάλι στράφτει τρόμον,
κι’ ἀπ’ τὸν
χρυσὸ λαμπρότερη μὸν τοῦ
ἡλιοῦ ἡ λαμπρότη.
Τῶν
Μυστηρίων οἱ ἀργυροῖ
καὶ Μακεδνοὶ ἀτσαλένιοι
κι’ ἄνδρες
χρυσοῖ τῶν Ἀθηνῶν,
χτίσαν τὴν Οἰκουμένην.
Εἰς
τ’
Ἄρβηλα ἐγεννήθη νηά, στὴν
σκόνη τῶν ἀλόγων,
κι’ ἀπόθανε
γερόντισσα στ’ ἅη Ῥωμανοῦ
τὴν πόρτα.
Ἔζησ’ αἰῶνες
δεκοχτὼ στῆς μέσης γῆς
τὸν κόσμο,
κι’ ἔφεξε
στοὺς λαοὺς δαδί, στὰ
ἔθνη καντηλέρι,
κι’ εἰς
τῶν βαρβάρων τὴ νυχτιὰν
ἀστρόσπαρτο λειβάδι.
Τ’
ἄστρη σου, φῶτα, ἂς
μ’ ὁδηγᾶν στὴν
χώρα μὲ τὰ κρίνα!
Πῶς
μὲ στοιχειώνεις δέσποινα…
Γραικῶν
τὸ μέγα καύχημα, Γραικῶν τὸ
μέγα ποίημα.