Ἔρως καὶ ἀγάπη

Ἔρως καὶ ἀγάπη

ρμζ΄

Σὰν τὸ δρολάπι ὁ ἔρωτας ξάφνου ξεσπᾷ μακρόθε

κι’ ὅλον, τειχιὸ τρισκότεινο, μὲ δέος κοντοζυγώνει.

Ἀστραποβρόντια τὸν φωτᾶν καὶ νέφια τόνε κρύβουν,

κι’ ἀγέρας σέρνει τὰ ξερὰ καὶ τὰ δεντρὰ μανίζει.

Μυρίζ’ ἡ νοτισμένη γῆς καὶ τοῦ νεροῦ τὸ δρόσος,

τὰ πορτοθύρια τῆς καρδιᾶς ἀνοιγοκλειοῦν καὶ κροῦνε.

Κι’ ἀνάρηες στάλες σὲ κεντοῦν καὶ τὸ κορμὶ ῥιγάει,

κι’ ὁλόγδυτη, δόλια ψυχή, σὲ καμτσικώνει ἡ μπόρα.

Μήτ’ ἀγροικᾷς, μήτε νογᾷς, μήτε κι’ ἀλάργα βλέπεις,

βουτιέσαι στὰ φαντάσματα κι’ εἰς τοὺς νερένιους κόσμους.

Κι’ ἡ ἐντὸς φουρτοῦνα σκιάζει σε, μὰ μὲ καιρὸ ἀρμενίζεις,

κι’ ἂν σὲ τρομάζῃ ὁ τύραγνος τὸ θαῦμα σὲ καρδιώνει.

Καὶ σὲ βαφτίζει ὁ οὐρανὸς κι’ ὁ οὐρανὸς σὲ λούζει,

ὣς νὰ στραγγίσουν οἱ βροχές, κατράμια καὶ καθούρια.

Κι’ ὕστερα οἱ φωτοσαγιττιὲς σαρώνουν τὸ μπουρίνι

κι’ ὅλα θωρεῖς τα κρούσταλλο, στραφταλιστὸ μπακίρι.

Καὶ τότε λὲς τοῦ ἔρου ἡ θανὴ φώτισε τὴν ἀγάπη,

καὶ δίνεσ’ ἀσυγνέφιαστη, ψυχή, τοῦ μοναυθέντη.

Κι’ ἄλλοτε πρὶν τ’ ἀστράχτιδα λύσουν τὴν σκοτεινάγρα,

πρώτ’ ἡ μελανοφτέρουγη, τὴν κουκουλώνει, νύχτα.

Καὶ τότε λὲς δὲν ἔθρεψεν ὁ ἔρως τὴν ἀγάπη,

κι’ ἀδάμαστη σὲ καίει, ψυχή, τῆς μοναξιᾶς ἡ πεῖνα.