Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Παγανιστικὸν


Παγανιστικὸν

ρκγ΄

λιε, σν ρματοδρομς κα ορανοδιαβαίνς,
τὰ μύρια κροδαχτύλια σου, τ’ χνομαλαμματένια,
λον τν κόσμο ζωγραφον, μ’ λον τν κόσμο παίζουν.
Παίζουν μὲ τς δεντροκορφές, τ μυρωδτα δάση,
μὲ τ γαλάζιο πέλαγο, τν ζαχαρένιαν ἄμμον,
μὲ τν νθρώπω τ χωρι κα μ τ’ γριοτόπια.
Ληόδεντρα ἀργυροπράσινα κι’ λιοχρουσολουσμένα,
μπέλια χτιδοδιάφανα κα φωτοχαϊδεμμένα,
πλάτη, ἀχυρόξανθοι γροί, περβόλια, λοφοκάμποι,
κῆποι, μελισσολείβαδα κα λόχμες κα ρμάνια·
κι’ ἀκέρηα ἡ γ, χρυσς μπαξές, κάμνεις, λιε, κα λάμπει.

Νοτιά, σὰν πνές, σν φυσς τν λαγαρ ναπνοιά σου,
τρώγεις τοῦ κόσμου τν σκουρι κι’ κόσμος ναθάλλει·
καὶ κουβαλες ’π’ τ’ νάλλαγα τ ξωτικοβασίλεια
γεραγιδίστικες λαλιές, δροσονεραϊδογέλια,
γλεντιῶν τ’ χολογήματα, χορν σκοπος κα σκάρους.
Μὲ τί λαχτάρα ο ψυχς τ χάδι σου δράχνουν,
στρώνουν σοφράδες στὲς αλς κα τάβλες στ μπαλκόνια,
νὰ κοινωνήσουν μ πιοτά, ν μεταλάβουν λόγια,
νὰ τς φυσήξς ορια, ν νειραρμενίσουν,
νὰ ξαγναντέψουν τς στερηὲς τς γιας τους πατρίδας.
Χαῖρε! λήθεια το Πανς κάμνεις, Νοτιά, κα λάμπει.

Νύχτα, σὰν ρματοδρομς κα ορανοδιαβαίνς,
δύεις τοῦ βασιλη τ φς, μυριάδων νατέλλεις,
γκρεμᾷς τ κάστρη τν μορφν, τ τείχη τν πραγμάτων,
κι’ ὅλα στν κόσμον σμείγει τα, τ μελαν μαντύ σου.
Κι’ ὅποιος στ σώψυχα δεχτ τν μυστικν αδήν σου,
τραβᾷ π’ τ μάταια τν ματι κι’ ες τ’ στρη τν σηκώνει.
νώπιο σου ψέμμα δν ζ κι’ πάτη δν βαστιέται.
Κι’ ὅποιος στ μάγια σου πιστε, τν ρισμόν σου ἀρνιέται,
σ’ ἄβυσσον γεωμέτρητην λυσωμένον σρε,
νὰ σκιοπατ στν Τάρταρον, γαλήνη μν ξανάβρ.
λυμπος μς στς καρδις κάμνεις, Νύχτα, κα λάμπει.