Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Σκουριὲς


Σκουριὲς
(Ἡ πενα τς Δήμητρος)

ρκ΄

γ μας εν’ πανίερη, τ δάση γιασμένα,
κιπο κρατον τ σπλάχνα τους ς μένουσιν κρυμμένα.
Μὸν στς ψυχς πο σβήσασιν τ μάλαμμα γυαλίζει,
χωμάτινοι τὸ λαχταρον, τος πήλινους πλουμίζει.
Τῶν μονοφθάλμων ὁρμαθός, λιον, τ καμαρώνει,
μὰ καίγουν ο χτδες του σν παγωμένο χιόνι.

Κι ρυσίχθων κάποτες, βλάστημος κα μ θράσος,
τὰ δέντρη πελέκησεν κι’ σώριασεν τ δάσος.
Κι’ ἤθελε λεκα τν ξωθιν γι τάβλα κα καδρόνι,
νὰ κάμ οκο καλόφτειαστον, φίλους νὰ τραπεζών.
Πεῖνα τοῦ θέργιεψ’ θεά, ποτς ν μν χορτάσ,
τὴν πλάσι καταβρόχθισεν κι’ ρέγοταν τν πλάσι.
Κιφο τ πάντα μάσησεν κι’ οδν ηρε ν φά,
μὲ δάκρυα κι’ ορλιαχτ φριχτ τ κρέας του μασάει.
Σεῖς πο πειντε γι χρυσν κα δάση χερσοτόπους,
λογιάστε τ’ ἀντιγύρισμα στος φρονες νθρώπους.