Μιὰ νύχτα στὸ μπαράκι

Μιὰ νύχτα στὸ μπαράκι

                       

σμε΄

Βράχια σκορπᾷ μὲς στὴ νυχτιὰ πλανήτης πατρικός,

λαὸς βαριόμοιρος καὶ πάει, σκύβει, βαδίζει τεθλιμμένος,

πομπὴ στὴν ἀστροκαταχνιά, πενθεῖ, λαὸς μαυροντυμένος,

τὴν μεσοναστρικὴ σιωπὴ ῥιγάει θρῆνος πνιχτός.

Πάνωθε τὸν βιγλίζουνε ἀγγέλοι τοξευτές,

τὸν ὁδηγοῦν γιὰ πλερωμή, νηὰ γῆ, κορμιὰ νηὰ νὰ φορέσῃ,

κι’ εἰς τῶν δακρύων τὸ βάπτισμα, γυμνή, κάθε ψυχὴ νὰ πέσῃ,

ὅπου μολεύτη μ’ ὕβρισες καὶ μαῦρες τελετές.

«Μὴ φεύγῃς, φίλη, ἕν’ ἀκόμη νὰ κεράσω…

γιατί ὁ θάνατος, οἱ ἀῤῥώστιες, οἱ πολέμοι;

Φτώχεια καὶ ἄδικο, ζωὴ βασανισμένη,

λίγες χαρές· πές μου, καὶ ποιὸ νὰ πρωτοπιάσω».

Κεῖ τώρα πύργοι γυάλινοι καὶ πολιτεῖες λαμπρές,

γνῶσι, ἐπιστῆμες, γράμματα, τέχνες, ψευτοηδονῶν λατρεία,

κλειστὸς ὁ ἀνθὸς τῆς ἀρετῆς, ὕβρις, σκιὰ ἡ ἐλευθερία,

κι’ οἱ μάγοι, ὡς τότε, κυβερνοῦν μὲ ἅλυσες βαρειές.

«Ξέρω γώ, νά ’μαστε φυλὴ ἀποστασίας,

φύσι τιτανικὴ ἐντός μας νὰ φυτρώνῃ.

Κι’ ὣς νὰ φωτίσῃ ἐμπρὸς ἔρως ὅπου ἀνυψώνει

νὰ ἐκτίουμε ποινὴ ἀρχαίας ἁμαρτίας».

«Χτὲς ὠνειρεύτηκα πομπὴ λαοῦ στ’ ἀστέρια,

σὲ κρύα τροχιὰ νεκρὸ πλανήτη, σκορπισμένο·

δίπλα μου ἐβάδιζε κορίτσι δακρυσμένο,

ματιὲς σταυρώσαμε κι’ ἐσφίξαμε τὰ χέρια».