Τὸ φανάρι

Τὸ φανάρι

σλγ΄

Χλωμὸ φανάρι μ’ ἔμαθε, μὲς στὰ χειμέρια σκότη,

καθὼς τὸ φῶς θαμπόχυνε πρὸς τ’ ἄστρη ποὺ ἀχνοτρέμαν,

πὼς εἶν’ τὸ κάλλος δῶ στὴ γῆ μὲ τ’ οὐρανοῦ πλεγμένα

κι’ ὅποιου τὰ μάτια τὸ ἀκλουθοῦν θὰ βγοῦν στὸ καστροπόρτι.

Κι’ ὅπως θωρῶ τὴν ἑλικιὰ τῆς ποθοαγαπημένης,

πελάγη μάτια, χείλη αὐγές, κορμὶ λιόβρεχτος κῆπος,

μὲ φέγγει ὥσμε τὰ τρίσβαθα κι’ ἀνερωτιέμαι μήπως

τὸ καστροπόρτι ξαναβρῶ θείας ἐμμορφιᾶς χαμένης.