Ἀστροστὰν

Ἀστροστὰν

σλβ΄

Πύλη σιδεροξύλινη κι’ ἡ ἁψιδωτή της κόγχη·

βαρδιᾶνος στάθη, ἀπάγκιασε κι’ ὁλονυχτὶς ποὺ βρέχει,

τὰ λιθοδρόμια πάντερμα, μήτε σκιὰ τοῦ κλέφτη,

ἀνάβει τὸ τσιμπούκι του κι’ ἀπίθωσε τὴν λόγχη.

«Ἀλλόκοτο μὰ ἡ βροχή, ποὺ τ’ ἄστρ’ ἀπόψε κρύβει,

μὲ μάγια νεροκέντητα χύνει στὸ νοῦ ἀστροκόσμους,

φωτιᾶς μελίσσια ῥιγηλά, πυροὺς στὰ χάη θρόνους,

κι’ ἐκεῖθ’ ἀγείρει ἄλλες ζωὲς καὶ τὴν ἐδῶ μᾶς νίβει».

Στὸ πυργοκέλλι ὁ μάγος Δὰν

θωρεῖ στὴν σφαῖρα τὸ Ἀστροστάν,

κι’ ὁ δίκηος τοῦ χωριοῦ κριτὴς

καλπάζει στ’ ἄστρη μὲ χασίς.

Τὸ ῥόπτρο βαριοχτύπησε, τοὺς ῥεμβασμοὺς σκορπάει,

τοῦ περβολάρ’ ἡ ἅμαξα φαίνεται ἀπ’ τὸ πορτάκι.

«Καλὴν ἡμέρα» ὁ ἄνθρωπος, χλιμίντραε τ’ ἀλογάκι,

«Φρέσκια πραμμάτειαν ἔχω σας», κι’ ἡ πρώτη ἀχτῖδα σκάει.

Πλέει στὰ σανδύκια ὁ μάγος Δὰν

γεμᾶτος δῶρα τοῦ Ἀστροστάν,

τὸν μόσχο εὐφραίνετ’ ὁ κριτής,

κῦμα τῆς νοτερῆς αὐγῆς.